Αποχαιρετισμός

...Και με όσους ''απίθανους'' ασχολήθηκα μέσα απο εδώ, ένας θερμός (απο)χαιρετισμός...
Καληνύχτα σας...

Υ.Σ:Η επιλογή της φωτο δεν είναι τυχαία μιας κι αποτελεί την επιτομή της ανθρώπινης βλακείας, όμοιας με εκείνη που επέδειξα κι εγώ κάποιες φορές ασχολούμενος με τους θιασώτες της...

Το ταλέντο...

Είναι δύσκολο να βρείς λέξεις σε ένα ψυχρό λευκό panel...Είναι δύσκολο γιατί οι λέξεις θέλουν ταλέντο για να έχουν νόημα και να έχουν και κάτι να πούν.Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερο ταλέντο απο την ίδια την διάθεση για γράψιμο κι αυτή νιώθω ότι την έχω χάσει εδώ και πολύ καιρό, όσον αφορά τούτο το ημερολόγιο.Το γράψιμο είναι ταξίδι, είναι μαγεία, είναι έκσταση ίδια με αυτή που (φαντάζομαι ότι) νιώθεις όταν νιώθεις τον εαυτό σου να φευγει αλλού σε άλλο χρόνο και τόπο.Εγώ όλα αυτά δεν τα νιώθω όταν γράφω εδώ, και μιας και το παρόν ημερολόγιο δεν είναι θεματικό δεν νομίζω ότι έχει κανένα λόγο ύπαρξης.Επιλογή μου απο την αρχή ήταν να μην το ''κοινοποιήσω'', αλλά να το κρατήσω μεταξύ κάποιων καλών φίλων που πιθανόν θα τους ενδιέφεραν οι απόψεις μου.Κι αυτό γιατί για εμένα ήταν ένα πεδίο συνάντησης με τον ίδιο μου τον εαυτό.Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ένας βασικός κανόνας στη ζωή μου είναι να κάνω πράγματα απο τα οποία παίρνω ικανοποίηση, και τούτη εδώ η γωνιά δεν μου την προσφέρει πλέον.
Αποχεραιτώντας λοιπόν θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους επισκέπτες του ημερολογίου που με τίμησαν με το να ασχοληθούν λίγο ή και περισσότερο με τις ''αερολογίες'' μου και όσον αφορά και αυτούς που μου άφησαν σχόλια τους ευχαριστώ διπλά διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να τους διαβάσω κι εγώ.
Όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας καινούριος διαφορετικός που ποιός ξέρει μπορεί να μου δώσει το ''ταλέντο'' μου πίσω...Την αγάπη για το γράψιμο...

Υ.Σ.:Με το που φύγει ο Οκτώβρης θα πάρει και τούτα τα παλιόχαρτα μαζί του, οπότε θα αντέξουν στον φθινοπωρινό άνεμο για καναδυο βδομάδες ακόμη, πρίν χαθούν ψάχνοντας για μια άλλη πιο ζεστή γωνιά για να ξεχειμωνιάσουν...
Με τους περισσότερους απο εσάς τα λέμε (φιλαράκια γαρ), με τους υπόλοιπους υπάρχουν και τα σχόλια.
Ευχαριστώ πολύ!!!
Γεια χαρά!!!!

Είδωλο...

Εγκλωβισμένος πάλι στο μεγάλο χωριό...
Η μισή ημέρα στο -1 ενός τεράστιου καταναλωτικού ναού,χωρίς ίχνος ημέρας...
Ο χειμώνας πλησιάζει και μάλλον μου έλλειψε...
Το καλοκαίρι φευγει και μάλλον μου λείπει ήδη...
Αλλά τι να το κάνεις όταν δεν είσαι σε κάποια παραλία...;
Ο χειμώνας είναι για την πόλη...
Το γκρίζο του, πάει με τα τσιμέντα που κρέμμονται απο τα κεφάλια μας...
Το ψύχος ''δένει'' με τη συμπεριφορά μας...
Ντυνόμαστε περισσότερο και μας πάει, μιας κι έτσι νομίζουμε ότι μπορούμε να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό, πιο έυκολα...
Κλεινόμαστε πάλι στο καβούκι του μικρόκοσμου μας και είμαστε πανέτοιμοι να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να τον υπηρετήσουμε...
Δουλειά σπίτι...Σπίτι δουλειά...Τοίχοι παντού...
Κάπου εκεί κρέμεται ένας καθρέφτης...
Τόλμησε να πλησιάσεις...
Τόλμησε να κοιτάξεις...
Τι βλέπεις...;
Έναν ξένο που δεν αναγνωρίζεις...;
Χαλάρωσε και κλείσε τα μάτια...Προσπάθησε να ονειρευτείς κι όταν το πετύχεις, ίσως κάποια μέρα το είδωλο να σου θυμίζει κάτι που κάποτε αγάπησες και σου λείπει αφόρρητα πολύ...
Κάτι που θα ξυπνάς το πρωί και θα τρέχεις ανυπόμονα να αντικρίσεις...
Ναι... Στον καθρέφτη που μέχρι χθές απέφευγες...

Υ.Γ.:Κρύο,θαμπωμένα τζάμια,ζεστή σοκολάτα και LOUIS ARMSTRONG...Ανυπομονώ...


Dream a Little Dream by Louis Armstrong

Μέχρι το επόμενο ταξίδι...

Μόλις που επέστρεψα σε τούτη την πόλη...
Την βρήκα μισοάδεια μιας και οι περισσότεροι έχουν πάει απο εκεί που ήρθαν, δηλαδη στα χωριά τους, και έτσι θυμίζει κάτι απο το παρελθόν, τότε που ''ήταν ακόμη για τους ανθρώπους''.Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά που φευγω νιώθω σαν να βγαίνω απο το κλουβί μου και να πετάω μακριά ελευθερος αλλά και καταδικασμένος να επιστρέψω σε τούτη την άθλια πόλη και κάθε φορά που αυτό γίνεται, γκρεμοτσακίζομαι μιας και τα φτερά μου κόβονται μονομιάς.Μέσα απο τα ταξίδια, έχω ανακαλύψει ότι αυτή η πόλη δεν με χωράει πια...Νίωθω ότι μου την στέρησαν μιας και είναι ο τόπος που γεννήθηκα μεγάλωσα,έπαιξα, αγάπησα, ένιωσα αλλά πλέον δεν αντέχω άλλο πια να ζώ.Υπάρχουν στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να απογοητευεται και να εξοργίζεται με όσα βλέπει γύρω του.Οι άνθρωποι...πώς έχουν καταντήσει έτσι...Χωρίς ίχνος ελιτισμού, θα περιέγραφα την κατάσταση τους επιεικώς τραγική...Οι περισσότεροι απο δαυτους περιφέρονται ασκόπως θεωρώντας την μικροαστική δουλίτσα τους ώς το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο, τον μικρόκοσμο τους με τις καταναλωτικές ''ανάγκες'' ώς το μοναδικό σκοπό στη ζωή τους μιας και αυτές θα τους προσδώσουν κύρος στους ομοίους τους, αποφασισμένοι για να τις αποκτήσουν να κάνουν τα πάντα, θεμιτα κι αθέμιτα...Αγενείς, χωρίς κουλτούρα, επιθετικοί, σε περιπτώσεις επικινδυνοι (όταν για παράδειγμα κρατούν τίμονι στα χέρια --από το αυτοκίνητο που δεν έχουν φράγκο να πληρώσουν και το έχουν πάρει σε 250 δόσεις---), που θεωρούν μοναδική ψυχαγωγία το χαζοκούτι και τα σκυλάδικα και που για να επικοινωνήσεις μαζί τους μοιάζει σαν μια δοκιμασία με τα όρια της ανθρώπινης λογικής.
Το ξέρω...πιθανόν να είμαι υπερβολικός μιας και υπάρχουν και αξιόλογα άτομα ανάμεσα στους πολλούς αλλά θαρρώ ότι είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.Είμαι θυμωμένος και νιώθω ηττημένος κάθε φορά που αναγκαζομαι να επιστρέψω εδώ, αλλά και χαρούμενος γιατί κάθε φορά νιώθω και πιο κοντά στην απόφαση της μεγάλης φυγής...Ποιος ξέρει ίσως μια μέρα να το καταφέρω, ίσως κι όχι, αλλά η πιθανότητα και μόνο κρατά καλή συντροφιά στα όνειρα μου...μέχρι το επόμενο ταξίδι...

ΥΓ:Η αναφορά περί του ''έχουν πάει απο εκεί που ήρθαν,δηλαδή στα χωριά τους'' δεν έχει κανένα σωβινιστικό, τοπικιστικό ελιτισμό.Κάτι τέτοιο είναι μακριά απο την λογική μου κι έτσι κι αλλιώς πολλοί απο τους ανθρώπους που αγαπώ κι εκτιμώ, έχουν γεννηθεί κάπου αλλού.Απλά η αναφορά είναι γενική...

Θάνος Μικρούτσικος - Ρίτα Αντωνοπούλου
Σταυρός του Νότου

Ταξίδια...

Είναι απίστευτο τι μπορεί να σου προσφέρει ένα ταξίδι.Ένα απο τα στοιχεία που πάντα με γοήτευε στα δικά μου ταξίδια, ήταν ότι σε κάποιους απο τους προορισμούς μου συνέβαινε η κοινή συνύπαρξη σε ένα τόπο με ανθρώπους απο κάθε γωνιά τουτου του πλανήτη ακριβώς την ίδια στιγμή στον ίδιο τόπο και χρόνο.Αυτο ανέκαθεν το θεωρούσα εκπληκτικό.Με το πέρασμα των χρόνων όπου τη νιότη διαδέχεται η ωριμότητα, τα ταξίδια ολοένα και αποκτούσαν για μένα τον ίδιο,αλλά κάπως παράδοξο, προορισμό...Τον ίδιο μου τον εαυτό...Κάπου εκεί βρισκόμαστε πλέον...Στα ταξίδια...Στο παρελθόν η επαφή μας ήταν ,αν όχι μόνιμη, σίγουρα συχνότατη, μιας κι η νιότη έχει το προνόμιο να ταξιδευει και με το νού, αλλά ας είναι...Τώρα αισθάνομαι δυνατός, άλλωστε πάντα έτσι ένιωθα όταν έβρισκα και ήμουν ο εαυτός μου, και τούτη τη στιγμή μπορώ και ταξιδεύω, εκεί που όλα με κάνουν να νιώθω ευτυχισμένος μιας και όλα είναι οικεία και αγαπησιάρικα...Εκεί είναι και με περιμένει ,πολλές φορές ξεχασμένος, αλλά πάντα παρών, ο πραγματικός μου εαυτός...

Το παρακάτω τραγούδι είναι απο τους Travelling Wilburys και ονομάζεται ''Not alone anymore'' ερμηνευμένο απο τον μεγάλο Roy Orbison που ήταν για μένα, από τα εφηβικά μου ακόμη χρόνια,ένας από τους πιο αγαπημένους ''συνοδοιπόρους'' στα ταξίδια τα πιο πολύτιμα, σε αυτά που σε ταξιδεύει το νού...

Βασιλιάς

Αυτός στον οποίο ο θεός αποφάσισε να χαρίσει τη φωνή του.
Αυτός που άλλαξε την ροή της ιστορίας στη μουσική του αιώνα μας.
Αυτός απο τον οποίο ξεκίνησαν όλα...Ο Elvis...

Elvis Presley - How the web was woven

''Ανέβηκα...''

Εως σήμερα σε τούτο το blog συνήθως ''ανέβαζα'' κλασσικά rock ακούσματα απο παραδοσιακά μεγάλες μπάντες και performers.Σήμερα ''πέτυχα'' σε κάποιο μουσικό σταθμό ένα απο τα πλέον αγαπημένα μου ''σύγχρονα'' συγκροτήματα και αμέσως ''ανέβηκα'' οπότε είπα να το μοιραστώ μαζί με τους αμέτρητους φίλους αυτού του blog...(όποιος βρεί εαν αυτό το σχόλιο είναι μια έξαρση ναρκισσισμού ή αυτοσαρκασμός μπράβο του αλλά δεν κερδίζει τίποτα...).Το ωραίο με αυτούς τους τύπους είναι ότι συνδυάζουν τις μοντέρνες τάσεις στη Rock φιλτραρισμένες όμως με οπερατικές φόρμες που σε σημεία μπορεί να παραπέμπουν (τουλάχιστον σε εμένα έτσι ακούγονται)και σε Queen, αλλά σε καμία περίπτωση σε επίπεδα αντιγραφής, μιας και έχουν καταφέρει όλο αυτό το μουσικό σύνολο να το κάνουν ''δικό'' τους.
Μια εξαιρετική καινούρια μπάντα...Υποκλίνομαι...

The Killers feat. Lou Reed - Tranquilize

Δέος και σεβασμός...

Χθές είχα την (μεγάλη) τύχη να παρακολουθήσω απο κοντά ένα απο τα συγκροτήματα που με συντρόφευαν απο πιτσιρίκι ακόμα, στα μουσικά μου ταξίδια.Οι DEF LEPPARD ποτέ δεν αποτέλεσαν μια απο τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες, αλλά είχαν κερδίσει τον απεριόριστο σεβασμό μου, ειδικά με τις πρώτες δουλειές τους, όταν αποτελούσαν και τους σημαιοφόρους του τότε πολύ δυνατού μουσικού κύματος απο τη Βρετανία ''New Wave Of British Heavy Metal'' που έμελε να είναι και καθοριστικότατο για την μετέπειτα κατέυθυνση της Heavy Rock μουσικής.Πατεράδες βέβαια του συγκεκριμένου κύματος ήταν βεβαίως οι αγαπημένοι μου UFO...
Το κομμάτι που παρατίθεται παρακάτω ήταν η πιο δυνατή νότα στο χθεσινό υπέροχο live.Η εκτέλεση του χθές,πολλά χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία, ήταν η ζωντανή απόδειξη γιατί κάποιες μπάντες αποκαλούνται μεγάλες και ξεχωρίζουν απο τους υπόλοιπους μαζέυοντας χιλιάδες στις συναυλίες τους σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν παίζουν.Ακουστικό γεμάτο συναίσθημα που κατέληξε σε ένα ηλεκτρικό ουρλιαχτό από μαγικές κιθαριστικές μελωδίες.
Για μένα προσωπικά ήταν η πιο ''δυνατή'' συναυλιακή εμπειρία εξαιρουμένης φυσικά της συνύπαρξης MICHAEL SCHENKER και SCORPIONS καμια δεκαριά χρόνια πρίν στο γήπεδο της Νεας Σμύρνης.Αυτοί οι τύποι λοιπόν ξεσήκωσαν γύρω στους 12000 στο πόδι και προσέφεραν μια ξεχωριστή γνήσια Rock βραδυά, γιατί πολύ απλά ξέρουν να το κάνουν...κι ας τους αποκαλούν κάποιοι ''γνώστες'', φλώρους γιατί πουλάνε.Όλα τα κομμάτια άψογα παιγμένα, ο αέρας της υπεροχής της μεγάλης μπάντας να φυσάει και να παρασέρνει τις νότες στους ρυθμούς που πρόσταζαν τούτοι οι σπουδαίοι Βρετανοί και ο κόσμος να παρακολουθεί και να συμμετέχει σε ένα Rock party που λίγες μπάντες στον πλανήτη μπορούν να προσφέρουν!

Def Leppard - Bringin' On The Heartbreak

Υ.Σ.1:Κρίμα για τους Whitesnake γιατί πορόλη τη διάθεση και το κέφι τους, ο ήχος ήταν κάκιστος...
Υ.Σ.2:Σε ευχαριστώ για το υπέροχο δώρο...

Άκου! Άκου τι παίζει!!!

Νέο post λοιπόν μετά από καιρό...Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πώ κάτι ιδιαίτερο μιας και τούτες τις μέρες περνώ μια περίοδο πλήρους απάθειας για οτιδήποτε, ασχολούμενος κυρίως με ανούσια ''ελαφρά'' πραγματάκια που κρατούν το μυαλό μου ξεκούραστο.Έτσι λοιπόν σήμερα αποφάσισα να διαφοροποιήθω και λίγο και να postάρω και κάτι σοβαρό, κι όταν μιλάμε για μουσική μόνο τέτοιο θα μπορούσε να είναι.Πρόκειται για ένα κομμάτι που είχα να ακούσω πολύ καιρό αν και είναι ένα απο τα αγαπημένα των νεανικών μου χρόνων.Είναι περίεργο πως μπορεί να ξεχαστεί ένα τραγούδι που κάποτε έκανε την βελόνα του πικάπ μου να χορευει ευτυχισμένη στο άκουσμα αυτού του υπέροχου τραγουδιού κι εμένα να ταξιδευω και να αναπολώ τα περασμένα ή κι όλα αυτά τα ωραία που ήλπιζα να έρθουν...Στο άκουσμα του ένιωσα έντονη συγκίνηση γιατί πήγα χρόνια πίσω όταν άκουγα με τον αδερφό μου τους αγαπημένους μας UFO του αγαπημένου μας Michael Schenker, ''ρουφώντας'' κάθε στιγμή που για μας ήταν μοναδική όταν οι νότες απο τα ηχεία δονούσαν κάθε έπιπλο του σπιτιού.Σχεδόν σε κάθε στιγμή κάθε κομματιού φωνάζαμε ενθουσιασμένοι ''άκου τι παίζουν'' και μας προκαλούσε τέτοιο ενθουσιασμό σαν να το ακούγαμε πρώτη φορά.Αυτή ήταν η μαγεία των νεανικών χρόνων που όλα είναι τόσο απλά.Ποιος ξέρει η απλότητα μπορεί να είναι και το κλειδί για την ευτυχία...
Έτσι λοιπόν αυτό Παναγιώτη είναι αφιερωμένο σε εσένα που μου έμαθες να ακούω τους UFO και σε μεγάλο βαθμό να είμαι κι ένας σωστός άνθρωπος μιας και ο δικός σου κώδικας αξιών, όσο κι αν μεγαλώνοντας δεν μπόρεσα να τον κατανοήσω σε όλο του το εύρος,δίνει το απόλυτο περίγραμμα ενός ανιδιοτελούς και ηθικού ανθρώπου.
Να ξέρεις ότι μου λείπεις πολύ από τότε που επέλεξες μια άλλη πόλη για να ζείς...

UFO - MARTIAN LANDSCAPE


Υ.Γ.:Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές πέρασε κι ένα αυτοκίνητο ''ουρλιάζοντας'' με τέρμα τα σκυλάδικα.Η απόλυτη αντίθεση που κάποια άλλη στιγμή θα με εξαγρίωνε και πιθανόν θα μου χαλούσε και τη διάθεση.Τούτη τη φορά όμως δεν με αγγιξε κάν, είπαμε δεν υπάρχει λόγος να κουράζουμε το μυαλό μας με μαλακίες και μαλάκες σκυλάδες, είμαι συγκινημένος και απλά σκέφτομαι μακάρι να νιώθει κι ο μαλάκας ο σκυλάς όπως νιώθω εγώ για τη μουσική, όταν ακούει τα σκυλάδικα του, αρκεί να μη σκοτώσει κανα άνθρωπο...

Σ' ευχαριστώ που με αγαπάς...

Έτσι απλά...



Είναι περίεργο για πολλούς που το ακούνε, αλλά οι Bon Jovi είναι μια απο τις αγαπημένες μου μπάντες, από πιτσιρικάς εώς και σήμερα.Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί στο άκουσμα της προτίμησης μου στη μουσική τους, εισέπρατα σαν απάντηση απο ένα χαμόγελο αμηχανίας κι απορίας εώς και ένα ηχηρό γέλιο γεμάτο ειρωνία, με την απαραίτητη υποσημείωση ''αυτά τα ακούγαμε όταν είμασταν πιτσιρίκια''...
Ε λοιπόν εγώ χαίρομαι πραγματικά που δεν έχω ''ξεχάσει'' τα παλιά μου ακούσματα και που προφανώς έχω κρατήσει την επαφή μου με τα νεανικά μου χρόνια ζωντανή, μιας και θεωρώ ότι τότε, πρίν περίπου είκοσι χρόνια, δεν ήμουν κάποιος άλλος, εγώ ήμουν, απλά λίγο διαφορετικός...Ίσως πιο ονειροπόλος,πιο αισιόδοξος, πιο ανυποψίαστος και πιο ολιγαρκής.Αυτό που χρειαζόμουν ήταν πολλοί καλοί φίλοι, έναν κεραυνοβόλο έρωτα μια στο τόσο, και πολλά, πολλά όνειρα που με συντρόφευαν κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια.Από τότε πάει πολύς καιρός κι έχω αλλάξει, κάπου πολύ και κάπου αλλού λιγότερο,μιας και ο χρόνος με όσα κουβαλά μαζί του, αρέσκεται να τα φορτώνει στην πλάτη μας, υπενθυμίζοντας μας ότι η παίδευση μας είναι μόνο στα δικά του χέρια.
Ακόμα και σήμερα όμως μπορεί να μην χρειάζομαι κεραυνοβόλους έρωτες (γιατί έχω έναν που με κεραυνοβολεί καθημερινά...),μπορεί να ονειρεύομαι λιγότερο και να χρειάζομαι αγαθά περιττά που μετα βίας μου δίνουν κάποιο ίχνος χαράς, αλλά είμαι αισιόδοξος, παραμένω ονειροπόλος και δεν αφήνω την πιο υποψιασμένη άποψη μου για τα πράγματα να μου στερεί τον εαυτό μου.Ίσως μου στερεί κάποιες στιγμές, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα (ή μήπως μπορούμε;)...
Έτσι λοιπόν μέσα απο μια διαδικασία μη αλλοτροίωσης, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μου αρέσουν ακόμα και οι Bon Jovi μιας και ήταν πάντα εκεί και δεν έφυγαν ποτέ...

Υ.Σ.1:Βέβαια, με τα ''χαζοχαρούμενα'' video clips με την αργή κίνηση στο βάδισμα σαν σε σκηνή απο το πανηλύθιο χαζοαμερικάνικο κατασκεύασμα ''Armageddon'', γεννάται ένα βασικό ζήτημα αμφιβολιών για όλα τα παραπάνω, το οποίο όμως έυκολα ξεπερνιέται με τη μουσική...Άλλωστε αυτή δεν είναι και η μοναδική που μετράει;

Υ.Σ.2:Οκτώβριος του 2002, πρώτο ραντεβού μετά το νησί, εγώ ένας νεόκοπος άθλιος οδηγος που κάνει νευρικές κινήσεις βασικού χειρισμού στο αυτοκίνητο και στα ηχεία να ''παίζει'' το (τότε) καινούριο cd των Bon Jovi...To αυτοκίνητο να πηγαίνει αλλού γι αλλού και εσύ να με ρωτάς συνέχεια σαν να μην το πιστεύεις...''Καλά ακούς ακόμα Bon Jovi;;;;χα χα!!!).
Σχεδόν έξι χρόνια μετά λοιπόν σου λέω ότι και τότε:''Ναι γιατί όχι;;;'', και ότι αυτό το τραγούδι είναι για σένα...


Thank You For Loving Me

It's hard for me to say the things
I want to say sometimes
There's no one here but you and me
And that broken old street light
Lock the doors
We'll leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
For parting my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me
Thank you for loving me

I never knew I had a dream
Until that dream was you
When I look into your eyes
The sky's a different blue
Cross my heart
I wear no disguise
If I tried, you'd make believe
That you believed my lies

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
For parting my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

You pick me up when I fall down
You ring the bell before they count me out
If I was drowning you would part the sea
And risk your own life to rescue me

Lock the doors
We'll leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
You parted my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

When I couldn't fly
Oh, you gave me wings
You parted my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

Πάντα...

Η απώλεια ενός απο τα πιο αγαπημένα πρόσωπα είναι στην αρχή σκληρή, έπειτα οδυνηρή και τελικά καταλήγει δύσκολη.Μέσα σε αυτή τη διαδικασία που ο χρόνος είναι το αφεντικό των συναισθημάτων σου, πρίν καλά καλά το καταλάβεις η ζωή που ζούσες πριν την απώλεια, είναι μια ωραία ιστορία απο το παρελθόν που σου αρέσει να την λές αλλά δυσκολέυεσαι να την θυμάσαι γιατί ήταν τόσο διαφορετική απο την δική σου, σαν να ήταν κάποιου άλλου...
Τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο αλλά εσύ είσαι ακόμα εκεί...Διαφορετικός αλλά όχι καινούριος, αλλαγμένος αλλά όχι ανανεωμένος, απλά άλλος...
Η θύμηση είναι εκεί πεισματικά παρούσα, πότε γλυκιά και πότε πικρή με ένα πελώριο γιατί...
Η παραδοχή της νομοτέλειας της φύσης μας, συγκρούεται με τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα, και αυτή η σύγκρουση γίνεται ακόμα ισχυρότερη όταν η ανάγκη της φυσικής παρουσίας γίνεται μεγαλύτερη...Στις μεγάλες χαρές ή στις μεγάλες λύπες...

Αυτό δεν είναι ένα γράμμα προς τον ουρανό, αυτό το έχω γράψει στην καρδιά μου εκατομμύρια φορές αυτά τα οχτώ χρόνια.Είναι απλά που τώρα στην δική μου χαρά θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να ήσουν κι εσύ εκεί μαζί μας.
Ελπίζω να έχεις ακόμα το χαμόγελο σου τόσο λαμπερό όσο το θυμάμαι τότε που ήμουν μικρός που όταν το αντίκριζα, με έκανε να αισθάνομαι ασφαλής και μου υπενθύμιζε ότι όλα θα πάνε καλά.
Είμαι σίγουρος ότι είσαι πολύ χαρούμενος αυτές τις μέρες κι ελπίζω να είσαι κι εσύ υπερήφανος για τον γιο σου όπως είμαι εγώ για τον πατέρα μου.
Θέλω να γράψω πολλά, αλλά τα συναισθήματα δεν μπορούν να πληκτρολογηθούν, ειδικά όταν η οθόνη αρχίζει και θαμπώνει απο τα δάκρυα.
Είσαι πάντα μαζί μου, δίπλα μου...και στις χαρές και στις λύπες...

Έρωτας...

Πολλοί κάνουν το λάθος και προσπαθούν να δώσουν ένα ορισμό στον έρωτα (μεταξύ αυτών κι εγώ...).Μπορεί να υπάρξει εκλογικευμένη ανάλυση στο πιο δυνατό και απρόβλεπτα αναπάντεχο ανθρώπινο συναίσθημα;
Αν όμως έκανα μια προσπάθεια ακόμη για να τον ορίσω θα έλεγα ότι για εμένα έρωτας είναι το πιο ακριβό και υπέροχα λαμπερό χαμόγελο.
Το παρακάτω τραγούδι είναι για εκείνη που το χαμόγελο της κάνει πιο θαυμαστό τον κόσμο μου...

Γητευτής

Δεν υπάρχουν πράγματα να γράψω ούτε λόγια να πώ πλέον για τους διάφορους περίεργους που μας περιβάλλουν και παίζουν με την νοημοσύνη και τη λογική μας καθημερινά.Τους έβαλα στον ''κόσμο'' μου, οπότε καλά μου έκαναν όλο αυτό το διάστημα που ασχολήθηκα μαζί τους.Το καλό ήταν ότι το κατάλαβα σχετικά γρήγορα και προσπερνώ χωρίς να το πολυσκέφτομαι και να το αναλύω.Όταν συνειδητοποιείς ότι προσπαθείς να βρείς σταθερές, ένα τέλος και μια αρχή, στην απόλυτη φαυλότητα που επικρατεί γύρω μας, αισθάνεσαι προδομένος από τον ίδιο σου τον εαυτό που σε έβαλε σε μια τέτοια διαδικασία.Τέλος λοιπόν οι πολιτικές αναφορές απο τούτο το blog, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να γίνεται αναφορά και κριτική σε κάτι που δεν υφίσταται.
Ας περάσουμε λοπόν σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα και σε πραγματικά σημαντικούς...

Χθές λοιπόν το,εώς εκείνη τη στιγμή, κριτήριο μου απέναντι σε ένα πολύ μεγάλο τραγουδοποιό απεδείχθη ανεπαρκές.Ποια στιγμή; Τη στιγμή που ξεκίνησε να παίζει η μπάντα οικεία ακούσματα και ένας μεσήλικας, γκριζαρισμένος πια, με μικρά σοφιστικέ γυαλιά που ήταν ο αρχηγός της πέρασε στον κόσμο του κι έγινε ξανά παιδί.Ο κόσμος του είναι γεμάτος χρώματα, συναισθήματα, ιστορίες και φρόνημα.Αλλά δεν μπορεί να τα ψελίσει παρα μόνο να τα τραγουδήσει με μια κιθάρα στα χέρια.Ο τρόπος που τον κοίταζε (χάζευε) ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου που μοιράζονταν την σκηνή μαζί του, ήταν η προσωποποίση του θαυμασμού του μεγαλύτερου σύγχρονου Έλληνα τραγουδοποιού προς τον μεγάλο Διονύση Σαββόπουλο.
Θαρρείς πως η μπακέτα που κρατούσε για να χτυπάει το τύμπανο του (ναι το έκανε και αυτό), ήταν το μαγικό ραβδί που μας παρέσυρε στο δικό του μαγικό κόσμο.Ο τρόπος που αυτός ο άνθρωπος κάνει ''δικό'' του το κοινό και αυτό να του παραδίνεται μονομιάς είναι μοναδικός και αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο του χάρισμα.
Ομολογώ ότι εώς χθές μου ήταν σχεδόν αδιάφορος, αλλά μια ζωντανή εμφάνιση αρκούσε για να μου ανατρέψει την εικόνα.
Άλλωστε εκεί κρίνονται όλα, πάνω στη σκηνή...και ο Σαββόπουλος εκεί αγκαλιάζει την μουσική και γίνεται ένα μαζί της... και το κοινό μαζί τους...

''Η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού''

Έκανα μια βόλτα ρουτίνας στο διαδίκτυο επιλέγοντας κάποια αγαπημένα τραγούδια για συντροφιά.Έτσι επέλεξα και βρήκα και το Tiger In The Sun από το καινούριο δίσκο των Cult.Πρόκειται για το αγαπημένο μου κομμάτι τούτη την εποχή και παρατίθεται όπως το ανέβασε στο διαδίκτυο ένας χρήστης από την χώρα ονόματι Burma.Ομολογώ ότι αισθάνομαι σαν χαζοαμερικανάκι που δεν γνωρίζω αυτή τη χώρα, αλλά με κάνει να νιώθω καλύτερα το γεγονός που με διαφοροποεί από έναν Αμερικάνο...Η χώρα που μου έτυχε να κατοικώ τουλάχιστον δεν βομβαρδίζει...
Αν κάποιος δει το video clip που ''σήκωσε'' ο χρήστης θα διαπιστώσει ότι σε αυτή τη Χώρα καταστρατηγούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.Μια πιο ενδελεχή ματιά στο διαδίκτυο το πιστοποιεί.
Ο δικός μου σκοπός δεν είναι να διατυμπανίσω τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίσει μια χώρα που πρίν απο λίγο δεν ήξερα καν.Θα ήταν πολύ υποκριτικό εκ μέρους μου.Προσπερνώ τα δικά μου συναισθήματα σε σχέση με το ίδιο το γεγονός που σε τελική ανάλυση δεν ενδιαφέρουν και κανένα.
Εκεί όμως που θέλω να σταθώ είναι στο ''παράθυρο'' που βρήκε αυτός ο άνθρωπος για να κάνει γνωστή την δύσκολη κατάσταση που αυτός βιώνει και που ποτέ ένα Ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι δεν θα έδειχνε.Σε αυτό το απλό video clip βλεπουμε και την ευεργετική πλευρά που έχει η ταχύτατη μετάδοση της πληροφορίας στην εποχή που ζούμε.Η κακή είναι ότι ''χάνεται'' ανάμεσα σε πλήθος άλλων, αλλά δεν θα σταθώ εκεί.Κάποιες φορές αξίζει να βλέπουμε μόνο την ''φωτεινή πλευρά του φεγγαριού'' και να ''ξεχνάμε'' ότι πίσω της υπάρχει και το σκοτάδι.
Η δύναμη του διαδικτύου είναι τεράστια και η εξέλιξη του ταχύτατη με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς.Παλαιότερα οι αλλαγές γίνονταν ,από όλους μας, δεκτές με σκεπτικισμό πρός τα νέα δεδομένα.Πλέον μας προσπερνούν, δίχως πολλές φορές να προλάβουμε να τις συνειδητοποιήσουμε.Θαρρώ όμως ότι κάποιες από αυτές δεν πρέπει να μας τρόμαζουν...
Μια τέτοια αλλαγή είναι και το διαδίκτυο που μπορεί πέρα από την ελέυθερη διακίνηση ιδεών (απτό παράδειγμα αυτό το post και εκατομμύρια άλλα), να μεταφέρει την προσωπική πραγματικότητα ενός ανθρώπου απέναντι σε ένα κοινωνικό πρόβλημα σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη, με περιεκτικότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς τον λαικισμό που ''απαιτεί'' η τηλεοπτική κάλυψη και αντί για τα λόγια να μιλάει η μουσική...Σχεδόν ποιητικό...

Υ.Σ.: Σε μια πρώτη προβολή σε πολλά σημεία η εικόνα είναι τόσο ισχυρή που γίνεται σχεδόν βουβή (τουλάχιστον για μένα).Οπότε κάντε άλλη μια προσπάθεια για να ακούσετε και το τραγούδι.
Αξίζει τον κόπο...

Η απάντηση στο Κουίζ...

Η απάντηση στο κουίζ του χθεσινού post είναι:



Ποιό το χρώμα της αγάπης;
Κατά προτίμηση μώβ των 500...

Όταν είσαι τόσο ταλαντούχος, ο πραγματικός σου πλούτος είναι το ίδιο σου το χάρισμα.Όταν όμως επιτρέπεις στον εαυτό σου να γίνει ο ευνοούμενος της σεμνής και ταπεινής Νατάσας και αυτό να μεταφράζεται σε συνεχείς ,παχυλότατες και επιλεκτικές επιχορηγήσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού, τότε είσαι ένας κοινός έμπορος που πουλάει τις ''υψηλές'' του γνωριμίες.
Κρίμα...

Κυβερνητικός εκπρόσωπος...

Ο μοναδικός λόγος που αναρτώ το παρακάτω απόσπασμα είναι καθαρά προς διασκέδαση των επισκεπτών του blog.Εκτός όμως αυτού περιγράφει την απόλυτη παράνοια που επικρατεί όταν συναντώνται ένας μαιντανός, ...ένας πρωθυπουργός και μερικές εκατοντάδες ''θύματα''.
Όταν ο λαικισμός δεν είναι ''δουλεμένος'', το αποτέλεσμα είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό...



Υ.Σ.1 :Πάντως εγώ τον Ζουράρι τον πιστεύω...Μόνο ένας πρόεδρος - πρωθυπουργός μπορεί να συντηρεί μια ομάδα (που όμως δεν είναι η μοναδική) ,επί σειρά ετών, μόνο με κρατικές επιχορηγήσεις.

Υ.Σ.2 :(Πανεύκολο) ΚΟΥΙΖ:Ποιά είναι η αντίστοιχη περίπτωση καλλιτέχνη του οποίου επίσης το διαιτολόγιο επιμελείται το Κρατικό ταμείο;
Η μελωδική απάντηση προσεχώς...

Ανεπαρκής φωτισμός...

Η ατάκα που ακούμε από το σύνολο των υψηλόβαθμων στελεχών της συμπολίτευσης, όλο και πιο συχνά σαν απάντηση στα σκάνδαλα που ξεπηδούν καθημερινά επί των ημερών αυτής της κυβέρνησης είναι:''Θα χυθεί άπλετο φώς στην υπόθεση''.
Από την μεριά μου έχω να πώ (ή μάλλον να γράψω) ότι ο πυρσός τους, μετα βίας, μπορεί να διαγράψει σκιές στο σκοτάδι, οπότε εκ των πραγμάτων κρίνεται ανεπαρκής...
Οι πολίτες που ελπίζουν σε επαγγελματικό φωτισμό στο πρόσωπο του επίδοξου ''ηλεκτρολόγου'' Γιωργάκη, θα πρέπει να απευθυνθούν αλλού γιατί ο Γιωργάκης στο σκοτάδι νυστάζει και πέφτει για ύπνο.
Επιπλέον ο φωτισμός που εκπέμπεται από ένα πράσινο ήλιο είναι πλέον ξεπερασμένος στις μέρες μας και θυμίζει αρρωστιμένους συνδιασμούς χρωμάτων που ήταν στη μόδα στο παρελθόν, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν αντικατασταθεί σε όλους τους χώρους, από τόνους μοντέρνων - ''φιλελέυθερων'' - αποχρώσεων πολύ σκούρου μπλέ (στο χρώμα του σκοταδιού)...

Στη φωτό πάνω δεξιά ο ανεπαρκής Πυρσός.

Στη φωτό κάτω δεξιά ο επίδοξος αλλά ανεπαρκής ηλεκτρολόγος Γιωργάκης κι ο ντεμοντέ ήλιος του.

Υ.Σ.: Ο Γιωργάκης πέρα από την ξεπερασμένη πραμάτεια του από πράσινους ήλιους (και άλογα),έχει να αντιμετωπίσει και έναν ενοχλητικό πιτσιρικά που έχει φέρει νέες προτάσεις φωτισμού και έχει ανοίξει το μαγαζί του απέναντι και αριστερά από το μαγαζί που κληρονόμησε από τον πατέρα του ο Γιωργάκης, σε ένα σημείο που υπολόγιζε να πιάσει ο Γιωργάκης πιστέυοντας ότι εκεί θα πουλάει πιο εύκολα τους πράσινους ήλιους του.
Ήδη ο Γιωργάκης είναι πολύ θυμωμένος και το δίχνει, γιατί λένε ότι όλο και περισσότεροι πελάτες ψάχνουν κάτι καινουριο και φρέσκο, πέρα από αυτούς τους περίεργους πράσινους ήλιους, στο απέναντι μαγαζί...
Παλιότεροι πελάτες ισχυρίζονται ότι ο Γιωργάκης πρέπει να αλλάξει την πραμάτεια του και να πετάξει αυτούς τους πράσινους ήλιους , μιας και από ότι λένε δεν έχει την εμπορική ικανότητα του πατέρα του που μπορούσε να πουλάει πράσινους ήλιους και να πείθει τους πελάτες ότι αποδίδουν χρωματισμούς ελπίδας και αισιοδοξίας και αυτοί να τον πιστέυουν για την μεγάλη ''αλλαγή'' που θα απέφερε ένας πράσινος ήλιος στη ζωή τους...

Αναγέννηση...

Είναι υπέροχο να νιώθεις τα συναισθήματα να σε κυριεύουν,να σου υπενθυμίζουν ότι η ζωή κοχλάζει μέσα σου.
Όταν τα παίζεις όλα κορώνα-γράμματα και είσαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα ή να απολάυσεις τους καρπούς αυτών που κουβαλάει η ψυχή σου, έχεις πεί την αλήθεια στον εαυτό σου και τότε δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που μπορεί να σου τον στερήσει, τοσο φρέσκο και καινούριο που το χθές μοιάζει να είναι εκατομμύρια μίλια μακρία...

Φίλε πάντα δίπλα σου...

Gov't Mule - A Million Miles from Yesterday

Συνάντηση...κορυφής!

Δεν πρόκειται για κάποιο post.Πιστέυω ότι αρκετά γκρίνιαξα τις τελευταίες μέρες με όλα τα απίστευτα που ακούμε και διαβάζουμε.Οπότε ας περάσουμε σε πιο ουσιαστικά πράγματα.
Πρόκειται λοιπόν για το ''Rock Bottom'',ένα από τα διαμάντια των Βρετανών (UFO) με την Γερμανική ψυχή (Michael Schenker).
Επί σκηνής οι Michael Schenker(Guitar), Phil Mogg(Vocals), Pete Way(Bass), Andy Parker(Drums) live στα 2001 ,τότε που οι UFO, απλά η κορυφαία heavy rock μπάντα στον πλανήτη, συνάντησαν τον ULI JON ROTH και τα όνειρα μας...
Όταν πρωτοάκουσα αυτό το κομμάτι πολλά χρόνια πρίν, θυμάμαι ακόμα την ανατριχίλα που ένιωσα στο απίστευτο κιθαριστικό solo του Michael Schenker.Από τότε το έχω ακούσει αμέτρητες φορές και σε διάφορες εκδοχές και το αίσθημα (και το συναίσθημα), παραμένει το ίδιο μοναδικό...




Έπειτα από το παραπάνω μόνο ένας γιατρός μπορεί να μας σώσει...
(Ξέρω...Γίνομαι άπληστος...)

DOCTOR-DOCTOR!!!
SCHENKER και ROTH απλά οργιάζουν...

ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο...
Σήμερα ξύπνησα ευδιάθετος, γεμάτος ενέργεια για καινούρια πράγματα..###...***>>>...
Σταματώ εδώ γιατί αρχίζει και μου θυμίζει post στο lifo...
Οπότε πάμε πάλι από την αρχή...

Όταν κάποιος έχει καλή διάθεση σχεδόν πάντα κάτι συμβαίνει για να του την χαλάσει.Αυτό όμως δεν σηνέβη σε μένα, για ένα περίεργο τρόπο ,σήμερα.Απεναντίας ακολουθώντας μια καθημερινή συνήθεια, ξεφυλλίζα την εφημερίδα που αγαπώ και ξαφνικά ξεπρόβαλλαν από τις σελίδες της εικόνες μαγικές κι ονειρεμένες,εικόνες τόσο μοναδικά εκπληκτικές, που θαρρείς και ξεπροβάλλουν από κάποιο όνειρο, για να σε οπλίσουν με αισιόδοξία και αποφασιστικότητα,για το μέλλον.
Αν μή τι άλλο αποφασιστικότητα όπλισε και το χέρι αυτών των εξαίρετων νέων ,των τιμημένων πατριωτών που στάθηκαν στο πλευρό των θεματοφυλάκων της δημοκρατίας και της σταθερότητας ,που είναι οι αστυνομικοί μας.Οι υψηλές αξίες ζωής που κομίζουν αυτοί οι νεαροί-πρότυπα διδασκόμενες από φωτισμένους ανθρώπους , ήταν το μόνο κίνητρο και όπλο τους, στη μάχη τους απέναντι στους άθλιους αριστεριστές.
Αυτοί οι θλιβεροί τύποι(οι αριστεριστές),μαζί και με κάποιους άλλους γραφικούς που επιμένουν ακόμα να θεωρούν τους εαυτούς τους σκεπτόμενους πολίτες,σε μια κοινωνία όπου η σκέψη και η κριτική είναι κακουργήματα,αποφάσισαν να κάνουν αντιφασιστική πορεία, με κύρια συνθήματα κάτι για τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα,την καταπολέμηση του ρατσισμού και στην ελευθερία της έκφρασης.Ανήκουστη προκλητικότητα!Άν είναι δυνατόν στις μέρες που ζούμε, που οι αλλοδαποί φταίνε για όλα να παίρνουν το μέρος τους κι από πάνω.
Μπράβο λοιπόν σε αυτά τα παιδιά της ''Χρυσής Αυγής'' που σε μια κίνηση-αποθέωση του αλτρουισμού προς το κοινό καλό, έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στην αθλιότητα φορέων όπως το ''κοινωνικό forum'',ο ΣΥΝ, η ΑΔΕΔΥ και πολλών άλλων παρακρατικών οργανώσεων, και συμπορεύτηκαν σε αυτή την ιερή μάχη, στο πλευρό των ΜΑΤ.
Από την πλευρά μου ,αν και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από τα προχθεσινά γεγονότα, θα ήθελα να κάνω μια ταπεινή πρόταση χρηστικού κυρίως χαρακτήρα,που θα απέφερε κατά τη γνώμη μου, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις κονές επιχειρήσεις των δύο επίλεκτων μονάδων.
Έτσι εκτός από την ''Χρυσή αυγή'' ,προτείνω την μετονομασία των ΜΑΤ σε ''Ασημένιο Σούρουπο'' ,ώστε να υπάρχει πλέον και κοινή ονοματική προέλευση των δύο μονάδων.Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθεί ένας διπλός ισχυρός θεσμικός πόλος, που μοναδικός του σκοπός θα είναι η διατήρηση της δημοκρατίας και του γένους μας και έτσι θα κοπεί ο βήχας σε αυτούς τους ενοχλητικούς που την επιβουλεύονται...

ΥΓ:Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο κόμμα του λαού.Στα γραφεία του κόμματος σας περιμένουν πρός εξυπηρέτηση σας ένας πωλητής βιβλίων και ένας γεράκος με προοδευτικές απόψεις και οξυζενέ άριο μαλλί που απαντά μέσω του τέκνου του.Εκμεταλλευτείτε το, είναι η δική σας φωνή...
Άλλωστε γιαυτό δεν τους εκλέξατε και βουλευτές;

Μουσική ...Η Μηχανή του χρόνου...

Είναι κάποιες στιγμές που η μουσική μας στέλνει σ'ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, όπου κάνουμε μια βουτιά και ''ρουφάμε'' αχόρταγα τα συναισθήματα από τη δεξαμενή του , συναισθήματα, που μόνο η μαγεία των νεανικών μας χρόνων μπορούσε να μας προσφέρει.
Διστυχώς το πεζό παρόν επανέρχεται και η επαφή με το παρελθόν χάνεται τόσο γρήγορα όσο μια στιγμή ,αλλά τα συναισθήματα στέκονται εκεί...Σχεδόν πεισματικά.
Όταν μια μπάντα που εκτιμάς και θάυμαζες από πιτσιρικάς, αφιερώνει ένα τραγούδι σε έναν από τους νεανικούς σου ήρωες,και αυτό ακόμα σημαίνει κάτι ξεχωριστό για σένα ,σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι εκείνη η φλόγα σιγοκαίει,ακόμα,μέσα σου...
Νιώθεις ταυτόχρονα συγκίνηση και έξαψη ,ότι ακόμα και τώρα,παρασυρμένος από τα ψηλά κύματα της καθημερινότητας,η δική σου στεριά,σχεδόν ξεχασμένη από τον χρόνο, είναι ακόμα εκεί και σε περιμένει...

PHIL...MY HERO...




Υ.Γ.1:Υπάρχουν πολλοί που αμφισβήτησαν τους EUROPE ,κρίνοντας τους επιδερμικά...Πιστέυω ότι τους έχουν αδικήσει,όμως δεν τους κατακρίνω γιατί το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν,για πολλούς που δεν το άξιζαν.
Από τούτο το blog θα γίνει κάποια στιγμή μια εκτενής αναφορά στο λεγόμενο ''Εμπορικό Rock'' και το πόσο έχει παρεξηγηθεί από πολλούς ''γνώστες'',που σαν από άγχος να μην μπέρδευτούν με τους πολλούς,νιώθουν έντονα την ανάγκη να βάζουν ταμπέλες.
Η ανασφάλεια άλλωστε, γεννά ελιτισμό...

Υ.Γ.2:Όσο για τον μεγάλο PHIL LYNOTT,ξέρω ότι τα πολλά λόγια περιττεύουν,αλλά είναι σίγουρο ότι σε αυτό το BLOG θα χυθεί πολύ μελάνη (για την ακρίβεια bytes) για εκείνον ,στο άμεσο μέλλον...

''Η Δεξιά Του Κυρίου''

Πάντα είχα την άποψη ότι όταν ένας άνθρωπος ''φεύγει'' είναι καλό να σωπαίνουμε και να αφήνουμε τον χρόνο να γίνει ο κριτής του ,γι αυτά που είπε,γι αυτά που έκανε και γι αυτά που δεν έκανε.Όμως,ας μου επιτραπεί μια μικρή αναφορά προς το πρόσωπο του,μιας κι ο θανών Αρχιεπίσκοπος,αναμφίβολα,προκάλεσε πολλά πάθη σε σχέση με αυτά που του αναλογούσαν και μπήκε και σε χωράφια ξένα σε σχέση με τον ρόλο που του ανατέθηκε να υπηρετεί.
Σίγουρα ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα και έδωσε πειστική απάντηση στο αίτημα των πιστών για έναν ηγέτη που θα αναβάθμιζε και τον ίδιο τον ρόλο της εκκλήσιας στην Ελληνική κοινωνία.
Με κύριο χάρισμα την επικοινωνία μπόρεσε και προσέγγισε πλατιές μάζες πολιτών,''ανανέωσε'' και αύξησε ποσοτικά το ''Target Group'' της εκκλησίας,διεισδύοντας και σε μικρότερες ηλυκίες.
Ο Οργανισμός που εκπροσωπούσε ,ο πιο κερδοφόρος στη χώρα μας (που δεν κινδυνεύει και με αποκρατικοποίηση),αύξησε ,επί των ημερών του,κατακόρυφα τα κέρδη του.Σήμερα η εκκλησία (όπως και πάντα) χάρις και στον Χριστόδουλο,θεωρείται μια εύρωστη εταιρία,απόλυτα υγιής,κάτι που κάνει το έργο του επόμενου Manager,που θα εκλεγεί σε λίγες ημέρες από τα θεσμικά στελέχη,πιο εύκολο.
Η δήλωση του έπειτα από τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2004,''Σήμερα νίκησε η Δεξιά Του Κυρίου'' ,έχει καταγραφεί σαν η ρήση που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας.
Οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟΚ.,που μέχρι εκείνη τη στιγμή,ξεγελασμένοι από ένα πανούργο πολιτικό ονόματι Σημίτη,νόμιζαν ότι ψήφιζαν δεξιά,στράφηκαν μαζικά στις τάξεις της Ν.Δ. πιστεύοντας το όραμα που κόμιζε ένας νέος,σπουδαίος,αδιάφθορος,χαρισματικός ηγέτης:Ο Κώστας Καραμανλής(που επιπλέον όλων είχε και Λούλη, και ωραία γκόμενα για γυναίκα).
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα θα ηθελα να τονίσω τη βαθιά μου πεποίθηση ότι ο Χριστόδουλος έχει πάρει τη θέση του, ήδη, στο Παράδεισο...
Άκρα Δεξιά Του Κυρίου...

Απόδραση με περίπατο στο Παρίσι...

Η αναπόληση νοσταλγικών στιγμών με το πιο ξεχωριστό κι αγαπημένο πρόσωπο στη ζωή μας ,ίσως είναι ένας τρόπος απόδρασης από τη μιζέρια που περιγράφεται στις σκέψεις του προηγούμενου άρθρου.
Έτσι κι εγώ ξεφέυγω στο δικό μου καταφύγιο που είναι οι πολλές όμορφες αναμνήσεις μαζί της ,με την ελπίδα να τις ξανασυναντήσουμε μαζί στο μέλλον... Εκεί ,στους δρόμους του Παρισιού...

Σεμνά και Ταπεινά...

Όλα όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες έχουν καταφέρει ένα γερό χτύπημα στη λογική μας.Παρατηρούμε αμήχανοι τον Πρωθυπυργό αυτής της χώρας να παραπέμπει μια ακόμα υπόθεση-σκάνδαλο που αφορά τον κυβερνητικό μηχανισμό στη δικαιοσύνη,όπως τόσες άλλες,κι αναρωτιέμαι τελικά εαν αυτός είναι ο ασφαλής τρόπος για τη συγκάλυψη τους, μέχρι τα κανάλια να ασχοληθούν με κάτι άλλο ,που θα πουλάει καλύτερα,και τελικά να μπεί κι αυτή στο ψυγείο (λέγεται και αρχείο) όπως τόσες ακόμα.Τα κανάλια(άρα και οι πλατιές μάζες)δείχνουν να έχουν ξεχάσει παντελώς τα κατορθώματα αυτης της κυβέρνησης,που θα πρέπει να ομολογήσω ότι είναι πλούσια.Το ημερολόγιο κατορθωμάτων της λοιπον, έχει καταγράψει τη διαφορετικότητα της σε σχέση με τις προηγούμενες του άλλου πόλου,σε όλους τους τομείς προτάσσοντας τις ''υψηλές'' αξίες της κυβερνητικής παράταξης που άλλωστε αποτελούν και τη σημαία της.
Είναι περιττό να κουραστεί ο αναγνώστης και ο γραφών,με τη λεπτομερή αναφορά στις αξίες αυτής της κυβέρνησης,γι αυτό θα γίνει μια μικρή αναφορά στα πεπραγμένα των τελευταίων χρόνων και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στο πόλεμο κατά της διαφθοράς,των οργανωμένων συνφερόντων,την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις παράνομες συναλλαγές(στη φωτό ο πρωθυπουργός διακρίνεται με τη στολή μάχης σε αυτόν ακριβώς τον πόλεμο).Θα πρέπει να σημειωθεί και ο αποφασιστικός ρόλος της Ελληνικής Δικαιοσύνης στη πάταξη τέτοιων φαινομένων ,μιας και ο θεσμικός της ρόλος είναι πάντα παρών και δίνει τις κατάλληλες λύσεις στις δύσκολες στιγμές...
Έχουμε και λέμε λοιπόν...
Η υπόθεση της απαγωγής των Πακιστανών... στο Αρχείο...
Η υπόθεση των υποκλοπών... στο Αρχείο...
Υπόθεση παραδικαστικού κυκλώματος; Όλοι ελέυθεροι... και μετά στο Αρχείο...
Υπόθεση Ομολόγων(κοινώς χέρι στις οικονομίες των ασφαλισμένων)...στο Αρχείο...
Εδώ θα πρέπει να υπογραμμιστεί το απύθμενο θράσος κάποιων τύπων που με υφάκι κινηματογραφικού αστέρα ανοίγουν το ασφαλιστικό πολιορκώντας τα κεκτημένα των πολλών προβάλλοντας σαν δικαολογία το προβληματικό ταμείο των ασφαλιστικών φορέων, ενώ καποιοί άλλοι τύποι,διορισμένοι απο αυτούς έβαλαν χέρι σε αυτό το ίδιο προβληματικό ταμείο!!!
Υπόθεση Ζαχόπουλου...Στο Αρχείο προσεχώς...(ή μήπως όχι);

Ζούμε σε μια χώρα λοιπόν που η (μην ξεχνάμε εκλεγμένη από εμάς)Κυβέρνηση μας δουλέυει κανονικά ,παίζοντας επικοινωνιακά παιχνίδια και λειτουργώντας σε συντονισμό με τα δελτία των καναλιών,ώστε να ξεγλιστρά από τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου (που είναι εκλεγμένη για να αντιμετωπίσει),αλλά και από τα παράσιτα,που προέρχονται ΚΑΙ από τις τάξεις της,που λιμαίνονται το Δημόσιο Βίο.Ενώ από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση,αγνοώντας τον πολύ σημαντικό θεσμικό της ρόλο,παρακολουθεί αμήχανα με συναίσθημα συνενοχής,μιας κι αυτή όταν ήταν συγκυβέρνηση έκανε ακριβώς τα ίδια.

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε όλοι εμεις για όλα αυτά τα νοσηρά που πλήττουν το κοινό καλό;
Αναλαμβάνουμε θέσεις μάχης με ποπ-κορν και τηλεκοντρολ ανά χείρας και παρακολουθούμε ,αυτάρεσκα ''τώρα θα τα μάθω όλα'',καλοπληρωμένους performers να μασούν τη τροφή για εμάς.
Έτσι τα πράγματα γίνονται πολύ απλά για όλους και υποθέσεις που θα βασάνιζαν την κοινή γνώμη (αρκετά προβλήματα έχει κι από μόνη της) μπαίνουν στο αρχείο,για να τελειώνουμε.
Όσο για την υπόθεση Ζαχόπουλου έχει κουράσει τόσες εβδομάδες,καιρός είναι να μετατραπεί σε προσωπική κόντρα Μάκη - Θέμου...

Ένα διαμάντι που συμπεριφέρεται σαν άνθρακας...

Από τούτο το Blog δεν θα μπορούσε να λείπει μια σύντομη αναφορά σε ένα αληθινά προικισμένο μουσικό αλλά αρκετά εγωκεντρικό άτομο.

Το παρακάτω medley του Michael Schenker είναι ένα τυπικό παράδειγμα του τι πραγματικά μοναδικό αντικείμενο είναι η κιθάρα στα χέρια ενός χαρισματικού μουσικού.

Κατά τη ταπεινή μου άποψη είναι ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς στην Ιστορία της Rock,χωρίς όμως να τύχει της αναγνώρισης που του αναλογούσε.Ένας μουσικός ο οποίος πέρασε καινούριες κιθαριστικές φόρμες στη Rock,συνδιάζοντας με εκπληκτικό τρόπο μελωδία, συναίσθημα και δεξιοτεχνία επιρρέαζοντας χιλιάδες νέους κιθαρίστες.Βρέθηκε στα 15 μόλις του χρόνια να παίζει για τους Scorpions του μεγάλου του αδελφού Rudolph ,ο οποίος και του χάρισε και την πρώτη του κιθάρα όταν τον πρωτοάκουσε να παίζει.Πολύ σύντομα οι Scorpions τον έχασαν,μιας και όταν τον άκουσαν οι Βρετανοί UFO του ζήτησαν να τους ακολουθήσει σε ηλυκία 17 χρόνων.Η συμμετοχή του σε αυτή τη μπάντα υπήρξε καθοριστική ώστε να γίνουν οι UFO μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της Heavy Rock σκηνής στα 70s.Η αποχώρηση του για την δημιουργία του προσωπικού του project MSG,οδήγησε σε μαρασμό και τελικά σε διάλυση των UFO.

Δυστυχώς για τον ίδιο και όλους εμάς που αγαπούμε τη μουσική του ο διστροπος χαρακτήρας του ,με το πέρασμα των χρόνων, τον έχει οδηγήσει στο περιθώριο.Κακές επιλογές συνεργατών , προσωπικές κόντρες που τον οδήγησαν στην εκ νέου αποχώρηση του απο τους UFO (έπειτα από την επανασύνδεση τους,η οποία έφερε μοναδικές δουλειές ,θυμίζοντας μας πόσο σπουδαίοι είναι ακόμα και σε αυτή την ηλυκία) ,έχουν προδιαγράψει γιαυτόν μια μοναχική πορεία , η οποία όμως ικανοποιεί μονάχα τις παραξενιές του.

Η ικανότητα του να μας προσφέρει μοναδικές κιθαριστικές εμπειρίες ,ακόμα και σήμερα, παραμένει μοναδική.Η συνεργασία του όμως με άσημους και μέτριους μουσικούς μας προσφέρει, τελικά, ένα μέτριο μουσικό αποτέλεσμα που αδικεί ,πρώτον απο όλους ,τον ίδιο του τον εαυτό. Κιθαριστικά αριστουργήματα ενταγμένα σε μετριότατες συνθέσεις.

Ίσως τελικά αυτή να είναι και η κατάρα για τους πραγματικά μεγάλους...Ότιδήποτε είναι γύρω τους πρέπει να περιστρέφεται στο δικό τους σύμπαν.

Όμως Michael η μουσική είναι σαν το ποδόσφαιρο...Ομαδικό παιχνίδι!!!!!

ΥΠΕΡ-ΗΡΩΕΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Καλησπέρα...Αρχικά θα ήθελα να γράψω κάποιες πρόχειρες πρώτες σκέψεις σαν εισαγωγή, με αφορμή τις τσόντες που κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι , στις μέρες μας. Ως εδώ ουδέν μεμπτό ,αλλά όταν τα χέρια που συναλλάσονται αυτές τις τσόντες είναι θεσμικά πρόσωπα που λειτουργουν εξωθεσμικά τότε τίθεται ένα ζήτημα και μάλιστα σοβαρότατο με προεκτάσεις που φλερτάρουν έντονα με αξιόποινες πράξεις , οι οποίες , μάλιστα , υπάρχει η γενικότερη αίσθηση ότι επιχειρήθηκε να συγκαλληφθούν.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτά που βλέπω κι ακούω δίπλα μου ή και πιο πέρα , είναι όνειρο ή πραγματικότητα . Άν είναι στον ξύπνιο μου ή στον ύπνο μου... Η γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην καθημερινότητα αυτής της χώρας ( πόλης δηλαδή , αλλά αυτό είναι αλλή κουβέντα) , αγγίζει τα όρια της ψυχεδέλειας.
Ζούμε σε μια εποχή ελαστικών , ευέλικτων συνειδήσεων , στην υπηρεσία του καιροσκοπισμού και απλά παρακολουθούμε .Βρίζουμε και αναθεματίζουμε όλους εκείνους που συμβάλλουν με τις πράξεις τους σε παράνομες συναλλαγές , ενώ τους φθονούμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο.
Καθόμαστε μπροστά στα χαζοκούτια και παρακολουθούμε το εκάστοτε θέμα που έχουν επιλέξει να μας πασάρουν,και πολύ πρίν το πρώτο διάλειμμα για τις διαφημίσεις , έχουν διανεμηθεί ήδη κι οι ρόλοι για το show.Το πλήθος είναι πεινασμένο , θέλει σκάνδαλα , πολλά σκάνδαλα κι αυτοί είναι εκεί για να τους ταίσουν.


ΥΠΕΡ-ΗΡΩΕΣ

Η τηλεόραση για κάθε εποχή δημιουργεί τους δικούς της ''ήρωες'' που πολύ συχνά βρίσκουν ανταπόκριση σε πλατιες μάζες του κοινωνικού μας συνόλου γιατί το άτιμο το μέσο έχει ''διεισδητικότητα''...
Παλιότερα στα πρώτα βήματα της , ήταν ο ''Χριστός'' στο μυθιστόρημα του Καζαντζακη που '' έσκισε '' ο Φώσκολος , ο φυματικός Καφετζόπουλος στην ''Αστροφεγγιά'', έπειτα ήταν η Μαρία Αλιφέρη στα ''Τετράγωνα των αστέρων '' , μετα η Ροζίτα , ο Τέρενς , η Ρούλα , ο Γιαγκος Δράκος και πολλοί άλλοι αξέχαστοι ''αστέρες''... Είναι φανερό στον αναγνώστη ότι η αλληλουχία των ονομάτων ορίζει μια φθίνουσα γραφική παράσταση ποιότητας...
Ώς εδώ όμως...Η ποιότητα δηλώνει δυναμικά παρούσα κι ετσι φτάνουμε στο σήμερα και τους τωρινούς αστέρες οι οποίοι δεν είναι απλοί ήρωες , αλλά υπερήρωες , βγαλμένοι από τα πιο τρελό κόμικ που σίγουρα δεν είχαμε ποτέ φανταστεί ούτε σαν παιδιά...Το κόμικ της απόλυτης παράνοιας που είναι η ίδια μας η καθημερινότητα.

Οι υπερήρωες αυτοί λοιπόν έχουν τις πιο υπερφυσικές δυνάμεις συνδιάζοντας τις δυνάμεις από όλους αυτούς μαζί , τους ξενέρωτους και ξεπερασμένους , πια παιδικούς και χάρτινους ''υπερήρωες'' που διαβάζαμε όταν είμασταν μικροί και αφελείς. Αλλά σε αντίθεση με αυτούς , οι δικοί μας υπερήρωες ,πάνω απ΄όλα, είναι πραγματικοί, και το ξέρω γιατί καθημερινά τους βλέπω στην τηλεόραση,αλλά ακόμα κι αν δεν τους δώ την επόμενη μέρα παντού θα μιλάνε γι αυτούς και τα κατορθώματα τους.
Μιλάμε (γράφουμε για την ακρίβεια) κάνουν απίστευτα πράγματα:

Eίναι προστάτες των αδυνάτων και προτάσσουν τα γεροδεμένα στήθη τους σε όποιο λαμόγιο της εξουσίας (αυτοί συνήθως είναι οι κακοί) τολμίσει να τους πειράξει.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας , ίσων ευκαιριών , με κύριο γνώμονα την καλή ποιότητα ζωής του πολίτη, με άμεσα αποτελέσματα την δραματική μείωση της ανεργίας , τις αξιοπρεπέστατες συντάξεις σε ηλυκία που κανείς μπορεί να τις χαρεί καθώς και άριστη ιατροφαρμακευτική και όποιου άλλου είδους περίθαλψη.Τέλος πάντων γιαυτούς που η ζωή δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί τους , αλλά η χώρα, στην οποία έχουν την τύχη να ζούν.

Είναι εγγυήτες της διαφάνειας και έχουν κυρήξει ανένδοτο πόλεμο κατά της διαφθοράς με αποτέλεσμα αυτά τα λαμόγια της εξουσίας (είπαμε αυτοι είναι οι κακοί) να μην τολμούν να διανοήθουν έστω να προβούν σε παράνομες πράξεις και συναλλαγές.Πότε σαν δικαστές , πότε σαν εισαγγελείς , πότε απλά σαν ακαταμάχητοι ρήτορες ρίχνουν γροθιά στο ( πρώην πλέον ) κατεστημένο εξασφαλίζοντας σε όλους μας ένα κράτος δικαίου όπου όλοι οι πολίτες νίωθουν ότι η πολιτεία τους σέβεται και ύπάρχει για την ευήμερια τους.
Ειδικά σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω τη βαθιά τομή που πέτυχαν στο πολιτικό σκηνικό και σύστημα καθαρίζοντας με τη στοιβαρή τους παρουσία το σάπιο πολιτικό γίγνεσθαι που υπήρχε πολύ παλιά στην εποχή της Αλιφέρη που μας αγαπούσε μεν (και εμεις την λατρέψαμε όμως...) αλλά που και τα λαμόγια αλωνίζαν δε...Εποχές που ευτυχώς χάρις στους αγαπημένους υπερήρωες έχουν περάσει (και υπο την παρουσία τους) ανεπιστρεπτί.

Η Μεγαλύτερη όμως προσφορά τους και τολμώ να πώ το δώρο τους και ταυτόχρονα και η κληρονομία τους πρός έμας είναι ότι μας έχουν κάνει καλύτερους άνθρωπους.Ο καθαρός τους λόγος , ο εποικοδομητικός διάλογος , η εξαντλητική κριτική στην εκάστοτε εξουσία χωρίς συμβάσεις και συμβιβασμούς πάντα πρός όφελος των πολλών και ποτέ των ολίγων , ο πολιτισμός που ξεχειλίζει σε κάθε δευτερόλεπτο από οποιαδήποτε εκπομπή , πραγματικά συντελλούν σε κάτι μοναδικά μαγικό , να ζούμε όλοι αρμονικά χωρίς μικροψυχίες , χαζους καθημερινούς ανταγωνισμούς για πρόσκαιρα προσωπικά οφέλη και επιθετικότητα.
Θυμίζω ότι παλιά υπηρχαν συνάνθρωποι μας (μπρρρρρ) που έτρεχαν σαν μουρλοί στους δρόμους και παράσερναν ότι έβρισκαν μπροστά τους (μεταξύ αυτών κι ανθρώπους) και το παρατούσαν αβοήθητο.Για να μη γράψω ότι ασχολούνταν με τις ζωές των άλλων , επωνύμων κι ανωνύμων ενώ την ίδια στιγμή δεν είχαν να φάνε; Κυρία Αλιφέρη μας αγάπησες , σε αγαπήσαμε , αλλά τι έκανες εσύ για μας , ε ; (Α ρε Αυτιά έχεις ανεβάσει το πήχη σε δισθεώρητα ύψη!)
Προσπερνώντας αυτό το ξέσπασμα ψυχής επανέρχομαι:
Μας έμαθαν πώς να έχουμε κριτική σκέψη και να φιλτράρουμε οτιδήποτε μας λένε για να μας τουμπάρουν τα λαμόγια της εξουσίας (οι κακοι!) και έτσι έχει επιτευχθεί ένα πολιτικό σύστημα με έντιμους και καταρτισμένους πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες ,εκλεγμένους με εξαντλητικά κριτήρια , που ο καθένας σέβεται τον θεσμικό ρόλο που του έχει δώσει ο λαός μέσα από απόλυτα διαφανεις δημοκρατικες διαδικασίες χωρίς εξωθεσμικές επεμβάσεις (ειδικά από τους ολίγους) και τον επιτελεί άψογα είτε βρίσκεται στην συμπολίτευση είτε στην αντιπολίτευση , χωρίς προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες , παρά μόνο την όρεξη για σκληρή δουλειά στην υπηρεσία του συνόλου.
Όλα τα παραπάνω σας φαίνονται προφανή αλλά σας θυμίζω ότι παλιά την εποχή που ο Φώσκολος (μέσω κάποιου Καζατζάκη) μιλούσε στη ψυχούλα μας (ουσιαστικά μας παρηγορούσε από τα όσα τότε συνεβαιναν που είναι τόσο μακρινά όσο οι λεκέδες στο μαντήλι του Καφετζόπουλου) , οι άνθρωποι εξέλεγαν διεφθαρμένους και χωρίς πολιτικό ήθος πολιτικούς , που αντιμετώπιζαν αυτοί και οι συν αυτώ το κράτος ως λάφυρο , άτομα χωρίς οράματα και ιδανικά , γόνους γνωστών οικογενειών που το μοναδικό τους εφόδιο ήταν η καταγωγή τους και κυβερνούσαν χωρίς προήγουμένως να έχουν εργαστεί πουθενά (ναι κι όμως!) και χρησιμοποιούσαν τους θεσμούς ( βλ. Αμόλυντη και Κυρίαρχη Ελληνική Δικαιοσύνη) ως μικροπολιτικά - μικροαπατεωνίστικα εργαλεία.Απεναντίας κάποιοι άλλοι αντιμετώπιζαν τον σημαντικότατο ρόλο τους ως αντιπολίτευση σαν το στάδιο πρίν την επικράτηση στις επόμενες εκλογές με όλα τα παραπάνω προνόμια που απολάμβανε προσωρινά ο αντίπαλος ,μιας κι όλα σε αυτή τη ζωή είναι δανεικά και κάποια στιγμή επιστρέφουν.

Δανεικά...Περιφρούρησαν τους ιστούς της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής ώστε οι τράπεζες να μην λιμαίνονται τα οικογενειακα εισοδήματα, μέσα από μακρόχρονη μάχη με την ακρίβεια και πόλεμο με τα κυκλώματα της αγοράς που ανάγκαζαν παλιά (πόσο παλιά;;; όταν βλέπαμε σαν χαιβάνια τα τετράγωνα των αστέρων!Τόσο παλιά) τον μέσο πολίτη να δανείζεται όχι για το ευζην , όπως σήμερα , αλλά για το ζην , ξέρετε για την επιβίωση.

Κλείνοντας θέλω να αναφέρω και το σημαντικότερο που τους καθιστά απλά μοναδικούς στη συνείδηση όλων μας: Είναι τόσο αδιάφθοροι και κρυστάλλινοι που δεν εκμεταλέυονται ούτε στο ελάχιστο τις υπερφυσικές τους δυνάμεις πρός ιδίον συμφέρον , οικονομικό ή κοινωνικό.
Όλοι πρέπει να νιώθουμε τυχεροί κι ευγνώμονες που είναι εκεί για εμάς και κάνουν τη ζωή μας κάθε μέρα και καλύτερη , μέσα από τον ρόλο που εμείς τους έχουμε δώσει...

Όχι όπως παλιά...


Υ.Γ 1.:Προσοχή! Η διεισδητικότητα του μέσου μη μας ....... το μυαλό!

Υ.Γ.2.:Τελικά ο Ζαχόπουλος είναι πολύ hot πρωταγωνιστής...Υπάρχουν άτομα (από την κυβέρνηση) που εικάζεται ότι πληρώνουν 5.000.000. ευρω για τις ταινίες που παίζει.
Τελικά ίσως έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι όσοι ασχολούνται με τη πολιτική είναι ανώμαλοι!!!

Υ.Γ.3.:Δεν σημαίνει ότι για όλα φταίει η τηλεόραση και οι ''λειτουργοί'' της , αλλά δεν ξέρω, προσβάλλουν σε τέτοιο βαθμό τη νοημοσύνη και την αισθητική μου , που θα τολμούσα να πώ ότι τους απεχθάνομαι όσο και τους πολιτικούς εξουσίας!

Καλώς σας βρήκαμε!

Καλή χρονιά!

Σε κάθε ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς συνηθίζουμε εκτός απο τις ευχές να οριοθετούμε μεγαλεπίβολους στόχους που στο τέλος της χρονιάς μετατρέπονται τις περισσότερες φορές ,σε μεγαλοπρεπείς απογοητεύσεις.Η ανθρώπινη φύση όμως κάνοντας μια ακόμα επιδειξη της τελειότητας της (στα όρια του ναρκισσισμού) έχει προβλέψει και γι αυτό, μιας και η κωδικοποίηση του χρόνου που έχουμε εφέυρει μας επιτρέπει πρίν καλά,καλά προλάβουμε να απογοητευτούμε να ευχόμαστε κάτι καινούριο για την επερχόμενη νέα χρονιά.
Έτσι λοιπόν κι εγώ ξεχνώντας σχεδόν αμέσως τη μουντή απόχρωση της διάθεσης μου τις προηγούμενες μέρες (η περασμένη χρονιά ήταν το απόλυτο ημερολόγιο της αποτυχίας μου) καλωσορίζω τη νέα χρονιά με φρέσκια διάθεση για νέα ξεκινήματα.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, ένα τέτοιο ξεκίνημα είναι και τούτο το blog, μια αυτοθεραπεία , μια καταγραφή σκέψεων κι απόψεων για να βγαίνουν από μέσα μας και να μη στριφογυρίζουν στο κεφάλι μας σαν φαντάσματα.Έτσι κι αλλιώς η εσωστρέφεια ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν, μιας και προκαλεί πιο έντονα συναισθήματα χαράς, λύπης ή και απάθειας απο αυτά που αρμόζουν σε κάποιες καταστάσεις. Ισορροπία λοιπόν...
Κλείνοντας αυτό το πρώτο σημείωμα θα ήθελα να πώ ότι αυτό το blog δεν θα έχει σταθερή φόρμα...θυμωμένες λέξεις όταν εξοργιζόμαστε , πλάκα όταν το νιώθουμε ,ανάλυση όταν θέλουμε να το κουράσουμε.
Θα τα λέμε...Ελπίζω συχνά...