Σ' ευχαριστώ που με αγαπάς...

Έτσι απλά...



Είναι περίεργο για πολλούς που το ακούνε, αλλά οι Bon Jovi είναι μια απο τις αγαπημένες μου μπάντες, από πιτσιρικάς εώς και σήμερα.Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί στο άκουσμα της προτίμησης μου στη μουσική τους, εισέπρατα σαν απάντηση απο ένα χαμόγελο αμηχανίας κι απορίας εώς και ένα ηχηρό γέλιο γεμάτο ειρωνία, με την απαραίτητη υποσημείωση ''αυτά τα ακούγαμε όταν είμασταν πιτσιρίκια''...
Ε λοιπόν εγώ χαίρομαι πραγματικά που δεν έχω ''ξεχάσει'' τα παλιά μου ακούσματα και που προφανώς έχω κρατήσει την επαφή μου με τα νεανικά μου χρόνια ζωντανή, μιας και θεωρώ ότι τότε, πρίν περίπου είκοσι χρόνια, δεν ήμουν κάποιος άλλος, εγώ ήμουν, απλά λίγο διαφορετικός...Ίσως πιο ονειροπόλος,πιο αισιόδοξος, πιο ανυποψίαστος και πιο ολιγαρκής.Αυτό που χρειαζόμουν ήταν πολλοί καλοί φίλοι, έναν κεραυνοβόλο έρωτα μια στο τόσο, και πολλά, πολλά όνειρα που με συντρόφευαν κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια.Από τότε πάει πολύς καιρός κι έχω αλλάξει, κάπου πολύ και κάπου αλλού λιγότερο,μιας και ο χρόνος με όσα κουβαλά μαζί του, αρέσκεται να τα φορτώνει στην πλάτη μας, υπενθυμίζοντας μας ότι η παίδευση μας είναι μόνο στα δικά του χέρια.
Ακόμα και σήμερα όμως μπορεί να μην χρειάζομαι κεραυνοβόλους έρωτες (γιατί έχω έναν που με κεραυνοβολεί καθημερινά...),μπορεί να ονειρεύομαι λιγότερο και να χρειάζομαι αγαθά περιττά που μετα βίας μου δίνουν κάποιο ίχνος χαράς, αλλά είμαι αισιόδοξος, παραμένω ονειροπόλος και δεν αφήνω την πιο υποψιασμένη άποψη μου για τα πράγματα να μου στερεί τον εαυτό μου.Ίσως μου στερεί κάποιες στιγμές, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα (ή μήπως μπορούμε;)...
Έτσι λοιπόν μέσα απο μια διαδικασία μη αλλοτροίωσης, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μου αρέσουν ακόμα και οι Bon Jovi μιας και ήταν πάντα εκεί και δεν έφυγαν ποτέ...

Υ.Σ.1:Βέβαια, με τα ''χαζοχαρούμενα'' video clips με την αργή κίνηση στο βάδισμα σαν σε σκηνή απο το πανηλύθιο χαζοαμερικάνικο κατασκεύασμα ''Armageddon'', γεννάται ένα βασικό ζήτημα αμφιβολιών για όλα τα παραπάνω, το οποίο όμως έυκολα ξεπερνιέται με τη μουσική...Άλλωστε αυτή δεν είναι και η μοναδική που μετράει;

Υ.Σ.2:Οκτώβριος του 2002, πρώτο ραντεβού μετά το νησί, εγώ ένας νεόκοπος άθλιος οδηγος που κάνει νευρικές κινήσεις βασικού χειρισμού στο αυτοκίνητο και στα ηχεία να ''παίζει'' το (τότε) καινούριο cd των Bon Jovi...To αυτοκίνητο να πηγαίνει αλλού γι αλλού και εσύ να με ρωτάς συνέχεια σαν να μην το πιστεύεις...''Καλά ακούς ακόμα Bon Jovi;;;;χα χα!!!).
Σχεδόν έξι χρόνια μετά λοιπόν σου λέω ότι και τότε:''Ναι γιατί όχι;;;'', και ότι αυτό το τραγούδι είναι για σένα...


Thank You For Loving Me

It's hard for me to say the things
I want to say sometimes
There's no one here but you and me
And that broken old street light
Lock the doors
We'll leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
For parting my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me
Thank you for loving me

I never knew I had a dream
Until that dream was you
When I look into your eyes
The sky's a different blue
Cross my heart
I wear no disguise
If I tried, you'd make believe
That you believed my lies

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
For parting my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

You pick me up when I fall down
You ring the bell before they count me out
If I was drowning you would part the sea
And risk your own life to rescue me

Lock the doors
We'll leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
You parted my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

When I couldn't fly
Oh, you gave me wings
You parted my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

Πάντα...

Η απώλεια ενός απο τα πιο αγαπημένα πρόσωπα είναι στην αρχή σκληρή, έπειτα οδυνηρή και τελικά καταλήγει δύσκολη.Μέσα σε αυτή τη διαδικασία που ο χρόνος είναι το αφεντικό των συναισθημάτων σου, πρίν καλά καλά το καταλάβεις η ζωή που ζούσες πριν την απώλεια, είναι μια ωραία ιστορία απο το παρελθόν που σου αρέσει να την λές αλλά δυσκολέυεσαι να την θυμάσαι γιατί ήταν τόσο διαφορετική απο την δική σου, σαν να ήταν κάποιου άλλου...
Τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο αλλά εσύ είσαι ακόμα εκεί...Διαφορετικός αλλά όχι καινούριος, αλλαγμένος αλλά όχι ανανεωμένος, απλά άλλος...
Η θύμηση είναι εκεί πεισματικά παρούσα, πότε γλυκιά και πότε πικρή με ένα πελώριο γιατί...
Η παραδοχή της νομοτέλειας της φύσης μας, συγκρούεται με τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα, και αυτή η σύγκρουση γίνεται ακόμα ισχυρότερη όταν η ανάγκη της φυσικής παρουσίας γίνεται μεγαλύτερη...Στις μεγάλες χαρές ή στις μεγάλες λύπες...

Αυτό δεν είναι ένα γράμμα προς τον ουρανό, αυτό το έχω γράψει στην καρδιά μου εκατομμύρια φορές αυτά τα οχτώ χρόνια.Είναι απλά που τώρα στην δική μου χαρά θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να ήσουν κι εσύ εκεί μαζί μας.
Ελπίζω να έχεις ακόμα το χαμόγελο σου τόσο λαμπερό όσο το θυμάμαι τότε που ήμουν μικρός που όταν το αντίκριζα, με έκανε να αισθάνομαι ασφαλής και μου υπενθύμιζε ότι όλα θα πάνε καλά.
Είμαι σίγουρος ότι είσαι πολύ χαρούμενος αυτές τις μέρες κι ελπίζω να είσαι κι εσύ υπερήφανος για τον γιο σου όπως είμαι εγώ για τον πατέρα μου.
Θέλω να γράψω πολλά, αλλά τα συναισθήματα δεν μπορούν να πληκτρολογηθούν, ειδικά όταν η οθόνη αρχίζει και θαμπώνει απο τα δάκρυα.
Είσαι πάντα μαζί μου, δίπλα μου...και στις χαρές και στις λύπες...