Δεν υπάρχουν πράγματα να γράψω ούτε λόγια να πώ πλέον για τους διάφορους περίεργους που μας περιβάλλουν και παίζουν με την νοημοσύνη και τη λογική μας καθημερινά.Τους έβαλα στον ''κόσμο'' μου, οπότε καλά μου έκαναν όλο αυτό το διάστημα που ασχολήθηκα μαζί τους.Το καλό ήταν ότι το κατάλαβα σχετικά γρήγορα και προσπερνώ χωρίς να το πολυσκέφτομαι και να το αναλύω.Όταν συνειδητοποιείς ότι προσπαθείς να βρείς σταθερές, ένα τέλος και μια αρχή, στην απόλυτη φαυλότητα που επικρατεί γύρω μας, αισθάνεσαι προδομένος από τον ίδιο σου τον εαυτό που σε έβαλε σε μια τέτοια διαδικασία.Τέλος λοιπόν οι πολιτικές αναφορές απο τούτο το blog, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να γίνεται αναφορά και κριτική σε κάτι που δεν υφίσταται.
Ας περάσουμε λοπόν σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα και σε πραγματικά σημαντικούς...
Χθές λοιπόν το,εώς εκείνη τη στιγμή, κριτήριο μου απέναντι σε ένα πολύ μεγάλο τραγουδοποιό απεδείχθη ανεπαρκές.Ποια στιγμή; Τη στιγμή που ξεκίνησε να παίζει η μπάντα οικεία ακούσματα και ένας μεσήλικας, γκριζαρισμένος πια, με μικρά σοφιστικέ γυαλιά που ήταν ο αρχηγός της πέρασε στον κόσμο του κι έγινε ξανά παιδί.Ο κόσμος του είναι γεμάτος χρώματα, συναισθήματα, ιστορίες και φρόνημα.Αλλά δεν μπορεί να τα ψελίσει παρα μόνο να τα τραγουδήσει με μια κιθάρα στα χέρια.Ο τρόπος που τον κοίταζε (χάζευε) ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου που μοιράζονταν την σκηνή μαζί του, ήταν η προσωποποίση του θαυμασμού του μεγαλύτερου σύγχρονου Έλληνα τραγουδοποιού προς τον μεγάλο Διονύση Σαββόπουλο.
Θαρρείς πως η μπακέτα που κρατούσε για να χτυπάει το τύμπανο του (ναι το έκανε και αυτό), ήταν το μαγικό ραβδί που μας παρέσυρε στο δικό του μαγικό κόσμο.Ο τρόπος που αυτός ο άνθρωπος κάνει ''δικό'' του το κοινό και αυτό να του παραδίνεται μονομιάς είναι μοναδικός και αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο του χάρισμα.
Ομολογώ ότι εώς χθές μου ήταν σχεδόν αδιάφορος, αλλά μια ζωντανή εμφάνιση αρκούσε για να μου ανατρέψει την εικόνα.
Άλλωστε εκεί κρίνονται όλα, πάνω στη σκηνή...και ο Σαββόπουλος εκεί αγκαλιάζει την μουσική και γίνεται ένα μαζί της... και το κοινό μαζί τους...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Να σου αφιερώσω λοιπόν τους στοίχους από ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ. Το τραγούδι λέγεται “ΒΙΕΤΝΑΜ” και γράφτηκε την εποχή που ο θείος Sam είχε κάνει την επίσκεψη του στην άπω ανατολή για να αφήσει μερικές από τις βόμβες του.
Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι, πυρπόλησαν το ρύζι.
Στη Σαϊγκόν δεν μπόρεσες να ζήσεις,
δε σου 'φτανε ο αέρας για να ζήσεις.
Τώρα, κρυμμένος στο ποτάμι, ανασαίνεις,
Φο-Μι-Τσιν, ανασαίνεις, ανασαίνεις με καλάμι, με καλάμι.
Γιέ γιέ-γιέ γιέ....
Ο καιρός θα 'ταν όμορφος στο δάσος, θα 'ταν όμορφος στο δάσος
αν δεν κουφαίνονταν τα φύλλα απ' τον κρότο,
αν δεν πάγωνε ο ήλιος απ' το δρόμο.
Έι, τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια,
η βροχούλα αν δεν έκαιγε καλύβια,
ο καιρός θα 'ταν όμορφος στο δάσος.
Γιέ γιέ-γιέ γιέ....
Φο-Μι-Τσιν, τι θα 'κανες αλήθεια, τι θα 'κανες αλήθεια,
τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια,
η βροχούλα αν δεν έκαιγε καλύβια;
Α! το κορίτσι σου θα 'παιρνες για βόλτα χέρι-χέρι,
Φο-Μι-Τσιν, χέρι-χέρι, στο δάσος για βολτίτσα χέρι-χέρι.
Γιέ γιέ-γιέ γιέ....
Κατάφερες να μου προκαλέσεις νοσταλγία για τη μητριά πατρίδα. Και πίστεψε με δεν είναι εύκολο. Ρώτα και το Χρήστο να σου πει.
Ευχαριστώ!
Νίκο χαίρομαι πολύ γιαυτό.Η νοσταλγία είναι αγία γιατί γεννά επιθυμία.
Βλέπεις σε τούτο τον τόπο που μας έτυχε να γεννηθούμε υπάρχόυν, εκτός από τον μηδενισμό και την αποδοχή της φαιδρότητας που μας πασάρουν,και πολλοί σημαντικοί άνθρωποι που την αντιπαλεύονται και την πολεμούν με το μεγαλύτερο όπλο τους, τη καλλιτεχνική δημιουργία.
Χρήστο οι στίχοι μπορούν άνετα να ξαναγραφούν αλλάζοντας απλώς την ονομασία του βαλλόμενου τόπου και να είναι τρομερά επίκαιροι.Τραγωδία ε;
Όπως θα δεις έχω βάλει μία φωτογραφία στο Profile μου. Η φωτογραφία απεικονίζει ένα μαύρο αποτύπωμα από μία παλάμη. Το αποτύπωμα αυτό είναι γνωστό ως Black Hand. Αυτό που συμβολίζει είναι μία τρομοκρατική ομάδα που υπήρχε στην Ισπανία τις εποχές της δικτατορίας. Συνηθίζονταν να λέγεται, όταν κάπου είχαν “χτυπήσει” ότι εδώ άφησε το αποτύπωμα του το μαύρο χέρι.
Δεν είμαι ούτε υπέρ της τρομοκρατίας, ούτε υπέρ του ένοπλου αγώνα. Αν και η Mano Negra όπως λέγονταν στα Ισπανικά (από εκεί έχει πάρει και το όνομα του το γνωστό συγκρότημα) δε ξέρω αν ήταν τρομοκρατική οργάνωση από τι στιγμή που πάλευε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν στη συνείδηση κάποιου απελπισμένου πολίτη άνθρωποι με τέτοιες ιδέες δικαιώνονται.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τη συζήτηση του Post. Αναφέρομαι περισσότερο στην απάντηση του giati_baba στους στίχους του τραγουδιού με τίτλο “Βιετνάμ” που παρέθεσα πιο πάνω.
Τώρα όσο για την Ελλάδα τι να πω... Μπορεί κάποιος να νοσταλγήσει ένα μπουρδέλο;;; Και μάλιστα με πολύ κακές υπηρεσίες;;; Το μόνο που μπορεί κανείς να νοσταλγήσει είναι κάποιους εγκλωβισμένους φίλους...
Ωραίο logo κι ενδιαφέρουσα η προέλευση του.Όσο για την Ελλάδα πιστεύω οτι αποτελεί το πιο παραστατικό και περιεκτικό λογότυπο όσον αφορά την απεικόνιση του τρόπου για την ''επιβίωση'' σε αυτή τη χώρα (το χ με μικρό για τις μικρές...), τη μούντζα απέναντι σε όλους και σε όλα!!!!!!
Γεια σου μπαμπά.
Η μούντζα είναι στάση ζωής αν και με την απαξιωτική έννοια της συμμετοχικότητας.
doc
Δημοσίευση σχολίου