Η αναπόληση νοσταλγικών στιγμών με το πιο ξεχωριστό κι αγαπημένο πρόσωπο στη ζωή μας ,ίσως είναι ένας τρόπος απόδρασης από τη μιζέρια που περιγράφεται στις σκέψεις του προηγούμενου άρθρου.
Έτσι κι εγώ ξεφέυγω στο δικό μου καταφύγιο που είναι οι πολλές όμορφες αναμνήσεις μαζί της ,με την ελπίδα να τις ξανασυναντήσουμε μαζί στο μέλλον... Εκεί ,στους δρόμους του Παρισιού...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Όχι Gary Moore με σκοτώνεις.
Όχι τον ακατονόμαστο της Rock…
Ακατανόμαστος ναι...αλλά απίστευτο κομμάτι ειδικά με τον μεγάλο Phil!
Δημοσίευση σχολίου