Το χεσμένο ''εγώ''

Η απεργία είναι μορφή διαμαρτυρίας αλλά όταν δεν είναι γενικευμένη, υπηρετεί με τον τρόπο της το σύστημα. Είναι μια απελπισμένη φωνή του αδυνάτου πρός τον ισχυρό...Σε αυτό το μπουρδέλο στο οποίο ζούμε χρειάζεται μια πραγματική ανατροπή συσχετισμών, για να μπορούμε οι περισσότεροι από εμάς να συνεχίσουμε να ζούμε. Είναι ιστορικά ακριβές ότι ανατροπές φέρνουν μόνο οι επαναστάσεις. Έτσι λοιπόν για τούτη τη μικρή αγαπημένη φωλιά του πλανήτη, η μεγαλύτερη επανάσταση θα ήταν το βαλσάμωμα του τομαριού μας. Έτσι, ίσως μπορέσουμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, ίσως πάψουμε να κόβουμε δρόμο εις βάρος του διπλανού μας, ίσως σταματήσουμε να αναζητούμε τρόπους για να βρεθούμε στη ''σωστή μεριά'', ίσως αποκτήσουμε συνείδηση του πόσο αποχαυνωμένοι, κενοί και φαφλατάδες είμαστε και ίσως όταν κατανοήσουμε όλα αυτά να σταματήσουμε να περιφερόμαστε ασκόπως και ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο το ''εμείς'' πραγματικά κατακτά...Το εγώ απλά δανείζεται...Το πραγματικό ''εμείς'' το τρέμουν, το υφιστάμενο ''εγώ'' το έχουν χεσμένο...