Σ' ευχαριστώ που με αγαπάς...

Έτσι απλά...



Είναι περίεργο για πολλούς που το ακούνε, αλλά οι Bon Jovi είναι μια απο τις αγαπημένες μου μπάντες, από πιτσιρικάς εώς και σήμερα.Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί στο άκουσμα της προτίμησης μου στη μουσική τους, εισέπρατα σαν απάντηση απο ένα χαμόγελο αμηχανίας κι απορίας εώς και ένα ηχηρό γέλιο γεμάτο ειρωνία, με την απαραίτητη υποσημείωση ''αυτά τα ακούγαμε όταν είμασταν πιτσιρίκια''...
Ε λοιπόν εγώ χαίρομαι πραγματικά που δεν έχω ''ξεχάσει'' τα παλιά μου ακούσματα και που προφανώς έχω κρατήσει την επαφή μου με τα νεανικά μου χρόνια ζωντανή, μιας και θεωρώ ότι τότε, πρίν περίπου είκοσι χρόνια, δεν ήμουν κάποιος άλλος, εγώ ήμουν, απλά λίγο διαφορετικός...Ίσως πιο ονειροπόλος,πιο αισιόδοξος, πιο ανυποψίαστος και πιο ολιγαρκής.Αυτό που χρειαζόμουν ήταν πολλοί καλοί φίλοι, έναν κεραυνοβόλο έρωτα μια στο τόσο, και πολλά, πολλά όνειρα που με συντρόφευαν κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια.Από τότε πάει πολύς καιρός κι έχω αλλάξει, κάπου πολύ και κάπου αλλού λιγότερο,μιας και ο χρόνος με όσα κουβαλά μαζί του, αρέσκεται να τα φορτώνει στην πλάτη μας, υπενθυμίζοντας μας ότι η παίδευση μας είναι μόνο στα δικά του χέρια.
Ακόμα και σήμερα όμως μπορεί να μην χρειάζομαι κεραυνοβόλους έρωτες (γιατί έχω έναν που με κεραυνοβολεί καθημερινά...),μπορεί να ονειρεύομαι λιγότερο και να χρειάζομαι αγαθά περιττά που μετα βίας μου δίνουν κάποιο ίχνος χαράς, αλλά είμαι αισιόδοξος, παραμένω ονειροπόλος και δεν αφήνω την πιο υποψιασμένη άποψη μου για τα πράγματα να μου στερεί τον εαυτό μου.Ίσως μου στερεί κάποιες στιγμές, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα (ή μήπως μπορούμε;)...
Έτσι λοιπόν μέσα απο μια διαδικασία μη αλλοτροίωσης, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μου αρέσουν ακόμα και οι Bon Jovi μιας και ήταν πάντα εκεί και δεν έφυγαν ποτέ...

Υ.Σ.1:Βέβαια, με τα ''χαζοχαρούμενα'' video clips με την αργή κίνηση στο βάδισμα σαν σε σκηνή απο το πανηλύθιο χαζοαμερικάνικο κατασκεύασμα ''Armageddon'', γεννάται ένα βασικό ζήτημα αμφιβολιών για όλα τα παραπάνω, το οποίο όμως έυκολα ξεπερνιέται με τη μουσική...Άλλωστε αυτή δεν είναι και η μοναδική που μετράει;

Υ.Σ.2:Οκτώβριος του 2002, πρώτο ραντεβού μετά το νησί, εγώ ένας νεόκοπος άθλιος οδηγος που κάνει νευρικές κινήσεις βασικού χειρισμού στο αυτοκίνητο και στα ηχεία να ''παίζει'' το (τότε) καινούριο cd των Bon Jovi...To αυτοκίνητο να πηγαίνει αλλού γι αλλού και εσύ να με ρωτάς συνέχεια σαν να μην το πιστεύεις...''Καλά ακούς ακόμα Bon Jovi;;;;χα χα!!!).
Σχεδόν έξι χρόνια μετά λοιπόν σου λέω ότι και τότε:''Ναι γιατί όχι;;;'', και ότι αυτό το τραγούδι είναι για σένα...


Thank You For Loving Me

It's hard for me to say the things
I want to say sometimes
There's no one here but you and me
And that broken old street light
Lock the doors
We'll leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
For parting my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me
Thank you for loving me

I never knew I had a dream
Until that dream was you
When I look into your eyes
The sky's a different blue
Cross my heart
I wear no disguise
If I tried, you'd make believe
That you believed my lies

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
For parting my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

You pick me up when I fall down
You ring the bell before they count me out
If I was drowning you would part the sea
And risk your own life to rescue me

Lock the doors
We'll leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Chorus:
Thank you for loving me
For being my eyes
When I couldn't see
You parted my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me

When I couldn't fly
Oh, you gave me wings
You parted my lips
When I couldn't breathe
Thank you for loving me