Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

''Η Δεξιά Του Κυρίου''


Πάντα είχα την άποψη ότι όταν ένας άνθρωπος ''φεύγει'' είναι καλό να σωπαίνουμε και να αφήνουμε τον χρόνο να γίνει ο κριτής του ,γι αυτά που είπε,γι αυτά που έκανε και γι αυτά που δεν έκανε.Όμως,ας μου επιτραπεί μια μικρή αναφορά προς το πρόσωπο του,μιας κι ο θανών Αρχιεπίσκοπος,αναμφίβολα,προκάλεσε πολλά πάθη σε σχέση με αυτά που του αναλογούσαν και μπήκε και σε χωράφια ξένα σε σχέση με τον ρόλο που του ανατέθηκε να υπηρετεί.
Σίγουρα ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα και έδωσε πειστική απάντηση στο αίτημα των πιστών για έναν ηγέτη που θα αναβάθμιζε και τον ίδιο τον ρόλο της εκκλήσιας στην Ελληνική κοινωνία.
Με κύριο χάρισμα την επικοινωνία μπόρεσε και προσέγγισε πλατιές μάζες πολιτών,''ανανέωσε'' και αύξησε ποσοτικά το ''Target Group'' της εκκλησίας,διεισδύοντας και σε μικρότερες ηλυκίες.
Ο Οργανισμός που εκπροσωπούσε ,ο πιο κερδοφόρος στη χώρα μας (που δεν κινδυνεύει και με αποκρατικοποίηση),αύξησε ,επί των ημερών του,κατακόρυφα τα κέρδη του.Σήμερα η εκκλησία (όπως και πάντα) χάρις και στον Χριστόδουλο,θεωρείται μια εύρωστη εταιρία,απόλυτα υγιής,κάτι που κάνει το έργο του επόμενου Manager,που θα εκλεγεί σε λίγες ημέρες από τα θεσμικά στελέχη,πιο εύκολο.
Η δήλωση του έπειτα από τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2004,''Σήμερα νίκησε η Δεξιά Του Κυρίου'' ,έχει καταγραφεί σαν η ρήση που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας.
Οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟΚ.,που μέχρι εκείνη τη στιγμή,ξεγελασμένοι από ένα πανούργο πολιτικό ονόματι Σημίτη,νόμιζαν ότι ψήφιζαν δεξιά,στράφηκαν μαζικά στις τάξεις της Ν.Δ. πιστεύοντας το όραμα που κόμιζε ένας νέος,σπουδαίος,αδιάφθορος,χαρισματικός ηγέτης:Ο Κώστας Καραμανλής(που επιπλέον όλων είχε και Λούλη, και ωραία γκόμενα για γυναίκα).
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα θα ηθελα να τονίσω τη βαθιά μου πεποίθηση ότι ο Χριστόδουλος έχει πάρει τη θέση του, ήδη, στο Παράδεισο...
Άκρα Δεξιά Του Κυρίου...

3 σχόλια:

chmarni είπε...

Το άρθρο είναι εκπληκτικό και μόνο να συμφωνήσω θα μπορούσα. Να μη ξεχάσω να αναφέρω και τις κατά καιρούς αναφορές σε πατρίδες (κερδισμένες και χαμένες) από αυτούς που θεσμικά δεν υπηρετούν (και ας κατέχουν στρατιωτικό αξίωμα), που δε πολέμησαν και δε θα πολεμήσουν ποτέ τους.
Τέλος για να είμαι δίκαιος νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε ο αρχιεπίσκοπος την ασθένεια του είναι αξιέπαινος.

giati_baba? είπε...

Σ'ευχαριστώ.
Συμφωνώ ότι πράγματι το τέλος του ήταν αξιοπρεπές.Είναι τόσο δύσκολο άραγε όμως να είναι και όλη μας η ζωή αξιοπρεπής,κάθε ξεχωριστή ημέρα;Δεν ξέρω αλλά για τον συγκεκριμένο άνθρωπο θεωρώ ότι υπήρξε τόσο ματαιόδοξος που το τέλος του ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο...
Η υστεροφημία,άλλωστε,είναι αδερφάκι με την ματαιοδοξία...

Nikola Taska είπε...

Ναι ήταν αξιέπαινος ο τρόπος που αντιμετώπισε το τέλος. Όπως είναι αξιέπαινος ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν χιλιάδες άλλοι, και μάλιστα με λιγότερη στήριξη απ'αυτή που είχε ο Παρασκευαϊδης.

Πολύ σωστά το λέει ο giati_baba?: Η υστεροφημία,άλλωστε,είναι αδερφάκι με την ματαιοδοξία...