Έρωτας...

Πολλοί κάνουν το λάθος και προσπαθούν να δώσουν ένα ορισμό στον έρωτα (μεταξύ αυτών κι εγώ...).Μπορεί να υπάρξει εκλογικευμένη ανάλυση στο πιο δυνατό και απρόβλεπτα αναπάντεχο ανθρώπινο συναίσθημα;
Αν όμως έκανα μια προσπάθεια ακόμη για να τον ορίσω θα έλεγα ότι για εμένα έρωτας είναι το πιο ακριβό και υπέροχα λαμπερό χαμόγελο.
Το παρακάτω τραγούδι είναι για εκείνη που το χαμόγελο της κάνει πιο θαυμαστό τον κόσμο μου...

Γητευτής

Δεν υπάρχουν πράγματα να γράψω ούτε λόγια να πώ πλέον για τους διάφορους περίεργους που μας περιβάλλουν και παίζουν με την νοημοσύνη και τη λογική μας καθημερινά.Τους έβαλα στον ''κόσμο'' μου, οπότε καλά μου έκαναν όλο αυτό το διάστημα που ασχολήθηκα μαζί τους.Το καλό ήταν ότι το κατάλαβα σχετικά γρήγορα και προσπερνώ χωρίς να το πολυσκέφτομαι και να το αναλύω.Όταν συνειδητοποιείς ότι προσπαθείς να βρείς σταθερές, ένα τέλος και μια αρχή, στην απόλυτη φαυλότητα που επικρατεί γύρω μας, αισθάνεσαι προδομένος από τον ίδιο σου τον εαυτό που σε έβαλε σε μια τέτοια διαδικασία.Τέλος λοιπόν οι πολιτικές αναφορές απο τούτο το blog, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να γίνεται αναφορά και κριτική σε κάτι που δεν υφίσταται.
Ας περάσουμε λοπόν σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα και σε πραγματικά σημαντικούς...

Χθές λοιπόν το,εώς εκείνη τη στιγμή, κριτήριο μου απέναντι σε ένα πολύ μεγάλο τραγουδοποιό απεδείχθη ανεπαρκές.Ποια στιγμή; Τη στιγμή που ξεκίνησε να παίζει η μπάντα οικεία ακούσματα και ένας μεσήλικας, γκριζαρισμένος πια, με μικρά σοφιστικέ γυαλιά που ήταν ο αρχηγός της πέρασε στον κόσμο του κι έγινε ξανά παιδί.Ο κόσμος του είναι γεμάτος χρώματα, συναισθήματα, ιστορίες και φρόνημα.Αλλά δεν μπορεί να τα ψελίσει παρα μόνο να τα τραγουδήσει με μια κιθάρα στα χέρια.Ο τρόπος που τον κοίταζε (χάζευε) ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου που μοιράζονταν την σκηνή μαζί του, ήταν η προσωποποίση του θαυμασμού του μεγαλύτερου σύγχρονου Έλληνα τραγουδοποιού προς τον μεγάλο Διονύση Σαββόπουλο.
Θαρρείς πως η μπακέτα που κρατούσε για να χτυπάει το τύμπανο του (ναι το έκανε και αυτό), ήταν το μαγικό ραβδί που μας παρέσυρε στο δικό του μαγικό κόσμο.Ο τρόπος που αυτός ο άνθρωπος κάνει ''δικό'' του το κοινό και αυτό να του παραδίνεται μονομιάς είναι μοναδικός και αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο του χάρισμα.
Ομολογώ ότι εώς χθές μου ήταν σχεδόν αδιάφορος, αλλά μια ζωντανή εμφάνιση αρκούσε για να μου ανατρέψει την εικόνα.
Άλλωστε εκεί κρίνονται όλα, πάνω στη σκηνή...και ο Σαββόπουλος εκεί αγκαλιάζει την μουσική και γίνεται ένα μαζί της... και το κοινό μαζί τους...