Είναι δύσκολο να βρείς λέξεις σε ένα ψυχρό λευκό panel...Είναι δύσκολο γιατί οι λέξεις θέλουν ταλέντο για να έχουν νόημα και να έχουν και κάτι να πούν.Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερο ταλέντο απο την ίδια την διάθεση για γράψιμο κι αυτή νιώθω ότι την έχω χάσει εδώ και πολύ καιρό, όσον αφορά τούτο το ημερολόγιο.Το γράψιμο είναι ταξίδι, είναι μαγεία, είναι έκσταση ίδια με αυτή που (φαντάζομαι ότι) νιώθεις όταν νιώθεις τον εαυτό σου να φευγει αλλού σε άλλο χρόνο και τόπο.Εγώ όλα αυτά δεν τα νιώθω όταν γράφω εδώ, και μιας και το παρόν ημερολόγιο δεν είναι θεματικό δεν νομίζω ότι έχει κανένα λόγο ύπαρξης.Επιλογή μου απο την αρχή ήταν να μην το ''κοινοποιήσω'', αλλά να το κρατήσω μεταξύ κάποιων καλών φίλων που πιθανόν θα τους ενδιέφεραν οι απόψεις μου.Κι αυτό γιατί για εμένα ήταν ένα πεδίο συνάντησης με τον ίδιο μου τον εαυτό.Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ένας βασικός κανόνας στη ζωή μου είναι να κάνω πράγματα απο τα οποία παίρνω ικανοποίηση, και τούτη εδώ η γωνιά δεν μου την προσφέρει πλέον.
Αποχεραιτώντας λοιπόν θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους επισκέπτες του ημερολογίου που με τίμησαν με το να ασχοληθούν λίγο ή και περισσότερο με τις ''αερολογίες'' μου και όσον αφορά και αυτούς που μου άφησαν σχόλια τους ευχαριστώ διπλά διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να τους διαβάσω κι εγώ.
Όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας καινούριος διαφορετικός που ποιός ξέρει μπορεί να μου δώσει το ''ταλέντο'' μου πίσω...Την αγάπη για το γράψιμο...
Υ.Σ.:Με το που φύγει ο Οκτώβρης θα πάρει και τούτα τα παλιόχαρτα μαζί του, οπότε θα αντέξουν στον φθινοπωρινό άνεμο για καναδυο βδομάδες ακόμη, πρίν χαθούν ψάχνοντας για μια άλλη πιο ζεστή γωνιά για να ξεχειμωνιάσουν...
Με τους περισσότερους απο εσάς τα λέμε (φιλαράκια γαρ), με τους υπόλοιπους υπάρχουν και τα σχόλια.
Ευχαριστώ πολύ!!!
Γεια χαρά!!!!
