Είναι κάποιες στιγμές που η μουσική μας στέλνει σ'ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, όπου κάνουμε μια βουτιά και ''ρουφάμε'' αχόρταγα τα συναισθήματα από τη δεξαμενή του , συναισθήματα, που μόνο η μαγεία των νεανικών μας χρόνων μπορούσε να μας προσφέρει.
Διστυχώς το πεζό παρόν επανέρχεται και η επαφή με το παρελθόν χάνεται τόσο γρήγορα όσο μια στιγμή ,αλλά τα συναισθήματα στέκονται εκεί...Σχεδόν πεισματικά.
Όταν μια μπάντα που εκτιμάς και θάυμαζες από πιτσιρικάς, αφιερώνει ένα τραγούδι σε έναν από τους νεανικούς σου ήρωες,και αυτό ακόμα σημαίνει κάτι ξεχωριστό για σένα ,σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι εκείνη η φλόγα σιγοκαίει,ακόμα,μέσα σου...
Νιώθεις ταυτόχρονα συγκίνηση και έξαψη ,ότι ακόμα και τώρα,παρασυρμένος από τα ψηλά κύματα της καθημερινότητας,η δική σου στεριά,σχεδόν ξεχασμένη από τον χρόνο, είναι ακόμα εκεί και σε περιμένει...
PHIL...MY HERO...
Υ.Γ.1:Υπάρχουν πολλοί που αμφισβήτησαν τους EUROPE ,κρίνοντας τους επιδερμικά...Πιστέυω ότι τους έχουν αδικήσει,όμως δεν τους κατακρίνω γιατί το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν,για πολλούς που δεν το άξιζαν.
Από τούτο το blog θα γίνει κάποια στιγμή μια εκτενής αναφορά στο λεγόμενο ''Εμπορικό Rock'' και το πόσο έχει παρεξηγηθεί από πολλούς ''γνώστες'',που σαν από άγχος να μην μπέρδευτούν με τους πολλούς,νιώθουν έντονα την ανάγκη να βάζουν ταμπέλες.
Η ανασφάλεια άλλωστε, γεννά ελιτισμό...
Υ.Γ.2:Όσο για τον μεγάλο PHIL LYNOTT,ξέρω ότι τα πολλά λόγια περιττεύουν,αλλά είναι σίγουρο ότι σε αυτό το BLOG θα χυθεί πολύ μελάνη (για την ακρίβεια bytes) για εκείνον ,στο άμεσο μέλλον...
2 σχόλια:
Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω λίγο. Η ανασφάλεια δε δημιουργεί ελιτισμό, αλλά φόβο, ο οποίος με τη σειρά του μας εμποδίζει να ανοιχτούμε με αποτέλεσμα να χάνουμε πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, θα εκτιμούσαμε. Αλλά αυτό δεν είναι ελιτισμός...
Ελιτισμός για εμένα είναι, και μ'αυτήν την έννοια θεωρώ εαυτόν ελιτιστή, το αδιαπραγμάτευτο της προσωπικής αισθητικής.
Σίγουρα σε αυτό που αποκαλείς εμπορικό rock υπάρχουν παρεξηγημένα μαργαριτάρια, ακριβώς γιατί ατύχησαν να βρεθούνε, εκουσίως ή ακουσίως, σ'αυτήν την κατηγορία.
Κατά την άποψη μου, κακώς εννοούμενος ελιτισμός είναι και η ανάγκη να κατατάσσουμε τον εαυτό μας σε μια ξεχωριστή και συνήθως περίοπτη θέση.Με αυτό τον τρόπο μπορεί να γεννάται και από ανασφάλεια, που ''σκεπάζεται'' με διαχωριστικό αυτοπροσδιορισμό από τους πολλούς.
Όσο για τον ελιτισμό όπως τον περιγράφεις,είναι σαφές ότι κι εγώ θα περιεγραφα τον εαυτό μου ως ελιτιστή με ένα τέτοιο τρόπο.
Απλά για μένα ο όρος έχει μια αρνητική χροιά, την ''ρετσινιά'' του δήθεν.
Δημοσίευση σχολίου