Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Το χεσμένο ''εγώ''

Η απεργία είναι μορφή διαμαρτυρίας αλλά όταν δεν είναι γενικευμένη, υπηρετεί με τον τρόπο της το σύστημα. Είναι μια απελπισμένη φωνή του αδυνάτου πρός τον ισχυρό...Σε αυτό το μπουρδέλο στο οποίο ζούμε χρειάζεται μια πραγματική ανατροπή συσχετισμών, για να μπορούμε οι περισσότεροι από εμάς να συνεχίσουμε να ζούμε. Είναι ιστορικά ακριβές ότι ανατροπές φέρνουν μόνο οι επαναστάσεις. Έτσι λοιπόν για τούτη τη μικρή αγαπημένη φωλιά του πλανήτη, η μεγαλύτερη επανάσταση θα ήταν το βαλσάμωμα του τομαριού μας. Έτσι, ίσως μπορέσουμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, ίσως πάψουμε να κόβουμε δρόμο εις βάρος του διπλανού μας, ίσως σταματήσουμε να αναζητούμε τρόπους για να βρεθούμε στη ''σωστή μεριά'', ίσως αποκτήσουμε συνείδηση του πόσο αποχαυνωμένοι, κενοί και φαφλατάδες είμαστε και ίσως όταν κατανοήσουμε όλα αυτά να σταματήσουμε να περιφερόμαστε ασκόπως και ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο το ''εμείς'' πραγματικά κατακτά...Το εγώ απλά δανείζεται...Το πραγματικό ''εμείς'' το τρέμουν, το υφιστάμενο ''εγώ'' το έχουν χεσμένο...

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Αποχαιρετισμός


...Και με όσους ''απίθανους'' ασχολήθηκα μέσα απο εδώ, ένας θερμός (απο)χαιρετισμός...
Καληνύχτα σας...

Υ.Σ:Η επιλογή της φωτο δεν είναι τυχαία μιας κι αποτελεί την επιτομή της ανθρώπινης βλακείας, όμοιας με εκείνη που επέδειξα κι εγώ κάποιες φορές ασχολούμενος με τους θιασώτες της...

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Το ταλέντο...

Είναι δύσκολο να βρείς λέξεις σε ένα ψυχρό λευκό panel...Είναι δύσκολο γιατί οι λέξεις θέλουν ταλέντο για να έχουν νόημα και να έχουν και κάτι να πούν.Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερο ταλέντο απο την ίδια την διάθεση για γράψιμο κι αυτή νιώθω ότι την έχω χάσει εδώ και πολύ καιρό, όσον αφορά τούτο το ημερολόγιο.Το γράψιμο είναι ταξίδι, είναι μαγεία, είναι έκσταση ίδια με αυτή που (φαντάζομαι ότι) νιώθεις όταν νιώθεις τον εαυτό σου να φευγει αλλού σε άλλο χρόνο και τόπο.Εγώ όλα αυτά δεν τα νιώθω όταν γράφω εδώ, και μιας και το παρόν ημερολόγιο δεν είναι θεματικό δεν νομίζω ότι έχει κανένα λόγο ύπαρξης.Επιλογή μου απο την αρχή ήταν να μην το ''κοινοποιήσω'', αλλά να το κρατήσω μεταξύ κάποιων καλών φίλων που πιθανόν θα τους ενδιέφεραν οι απόψεις μου.Κι αυτό γιατί για εμένα ήταν ένα πεδίο συνάντησης με τον ίδιο μου τον εαυτό.Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ένας βασικός κανόνας στη ζωή μου είναι να κάνω πράγματα απο τα οποία παίρνω ικανοποίηση, και τούτη εδώ η γωνιά δεν μου την προσφέρει πλέον.
Αποχεραιτώντας λοιπόν θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους επισκέπτες του ημερολογίου που με τίμησαν με το να ασχοληθούν λίγο ή και περισσότερο με τις ''αερολογίες'' μου και όσον αφορά και αυτούς που μου άφησαν σχόλια τους ευχαριστώ διπλά διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να τους διαβάσω κι εγώ.
Όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας καινούριος διαφορετικός που ποιός ξέρει μπορεί να μου δώσει το ''ταλέντο'' μου πίσω...Την αγάπη για το γράψιμο...

Υ.Σ.:Με το που φύγει ο Οκτώβρης θα πάρει και τούτα τα παλιόχαρτα μαζί του, οπότε θα αντέξουν στον φθινοπωρινό άνεμο για καναδυο βδομάδες ακόμη, πρίν χαθούν ψάχνοντας για μια άλλη πιο ζεστή γωνιά για να ξεχειμωνιάσουν...
Με τους περισσότερους απο εσάς τα λέμε (φιλαράκια γαρ), με τους υπόλοιπους υπάρχουν και τα σχόλια.
Ευχαριστώ πολύ!!!
Γεια χαρά!!!!

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Είδωλο...

Εγκλωβισμένος πάλι στο μεγάλο χωριό...
Η μισή ημέρα στο -1 ενός τεράστιου καταναλωτικού ναού,χωρίς ίχνος ημέρας...
Ο χειμώνας πλησιάζει και μάλλον μου έλλειψε...
Το καλοκαίρι φευγει και μάλλον μου λείπει ήδη...
Αλλά τι να το κάνεις όταν δεν είσαι σε κάποια παραλία...;
Ο χειμώνας είναι για την πόλη...
Το γκρίζο του, πάει με τα τσιμέντα που κρέμμονται απο τα κεφάλια μας...
Το ψύχος ''δένει'' με τη συμπεριφορά μας...
Ντυνόμαστε περισσότερο και μας πάει, μιας κι έτσι νομίζουμε ότι μπορούμε να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό, πιο έυκολα...
Κλεινόμαστε πάλι στο καβούκι του μικρόκοσμου μας και είμαστε πανέτοιμοι να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να τον υπηρετήσουμε...
Δουλειά σπίτι...Σπίτι δουλειά...Τοίχοι παντού...
Κάπου εκεί κρέμεται ένας καθρέφτης...
Τόλμησε να πλησιάσεις...
Τόλμησε να κοιτάξεις...
Τι βλέπεις...;
Έναν ξένο που δεν αναγνωρίζεις...;
Χαλάρωσε και κλείσε τα μάτια...Προσπάθησε να ονειρευτείς κι όταν το πετύχεις, ίσως κάποια μέρα το είδωλο να σου θυμίζει κάτι που κάποτε αγάπησες και σου λείπει αφόρρητα πολύ...
Κάτι που θα ξυπνάς το πρωί και θα τρέχεις ανυπόμονα να αντικρίσεις...
Ναι... Στον καθρέφτη που μέχρι χθές απέφευγες...

Υ.Γ.:Κρύο,θαμπωμένα τζάμια,ζεστή σοκολάτα και LOUIS ARMSTRONG...Ανυπομονώ...


Dream a Little Dream by Louis Armstrong


Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Μέχρι το επόμενο ταξίδι...

Μόλις που επέστρεψα σε τούτη την πόλη...
Την βρήκα μισοάδεια μιας και οι περισσότεροι έχουν πάει απο εκεί που ήρθαν, δηλαδη στα χωριά τους, και έτσι θυμίζει κάτι απο το παρελθόν, τότε που ''ήταν ακόμη για τους ανθρώπους''.Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά που φευγω νιώθω σαν να βγαίνω απο το κλουβί μου και να πετάω μακριά ελευθερος αλλά και καταδικασμένος να επιστρέψω σε τούτη την άθλια πόλη και κάθε φορά που αυτό γίνεται, γκρεμοτσακίζομαι μιας και τα φτερά μου κόβονται μονομιάς.Μέσα απο τα ταξίδια, έχω ανακαλύψει ότι αυτή η πόλη δεν με χωράει πια...Νίωθω ότι μου την στέρησαν μιας και είναι ο τόπος που γεννήθηκα μεγάλωσα,έπαιξα, αγάπησα, ένιωσα αλλά πλέον δεν αντέχω άλλο πια να ζώ.Υπάρχουν στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να απογοητευεται και να εξοργίζεται με όσα βλέπει γύρω του.Οι άνθρωποι...πώς έχουν καταντήσει έτσι...Χωρίς ίχνος ελιτισμού, θα περιέγραφα την κατάσταση τους επιεικώς τραγική...Οι περισσότεροι απο δαυτους περιφέρονται ασκόπως θεωρώντας την μικροαστική δουλίτσα τους ώς το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο, τον μικρόκοσμο τους με τις καταναλωτικές ''ανάγκες'' ώς το μοναδικό σκοπό στη ζωή τους μιας και αυτές θα τους προσδώσουν κύρος στους ομοίους τους, αποφασισμένοι για να τις αποκτήσουν να κάνουν τα πάντα, θεμιτα κι αθέμιτα...Αγενείς, χωρίς κουλτούρα, επιθετικοί, σε περιπτώσεις επικινδυνοι (όταν για παράδειγμα κρατούν τίμονι στα χέρια --από το αυτοκίνητο που δεν έχουν φράγκο να πληρώσουν και το έχουν πάρει σε 250 δόσεις---), που θεωρούν μοναδική ψυχαγωγία το χαζοκούτι και τα σκυλάδικα και που για να επικοινωνήσεις μαζί τους μοιάζει σαν μια δοκιμασία με τα όρια της ανθρώπινης λογικής.
Το ξέρω...πιθανόν να είμαι υπερβολικός μιας και υπάρχουν και αξιόλογα άτομα ανάμεσα στους πολλούς αλλά θαρρώ ότι είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.Είμαι θυμωμένος και νιώθω ηττημένος κάθε φορά που αναγκαζομαι να επιστρέψω εδώ, αλλά και χαρούμενος γιατί κάθε φορά νιώθω και πιο κοντά στην απόφαση της μεγάλης φυγής...Ποιος ξέρει ίσως μια μέρα να το καταφέρω, ίσως κι όχι, αλλά η πιθανότητα και μόνο κρατά καλή συντροφιά στα όνειρα μου...μέχρι το επόμενο ταξίδι...

ΥΓ:Η αναφορά περί του ''έχουν πάει απο εκεί που ήρθαν,δηλαδή στα χωριά τους'' δεν έχει κανένα σωβινιστικό, τοπικιστικό ελιτισμό.Κάτι τέτοιο είναι μακριά απο την λογική μου κι έτσι κι αλλιώς πολλοί απο τους ανθρώπους που αγαπώ κι εκτιμώ, έχουν γεννηθεί κάπου αλλού.Απλά η αναφορά είναι γενική...

Θάνος Μικρούτσικος - Ρίτα Αντωνοπούλου
Σταυρός του Νότου


Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Ταξίδια...

Είναι απίστευτο τι μπορεί να σου προσφέρει ένα ταξίδι.Ένα απο τα στοιχεία που πάντα με γοήτευε στα δικά μου ταξίδια, ήταν ότι σε κάποιους απο τους προορισμούς μου συνέβαινε η κοινή συνύπαρξη σε ένα τόπο με ανθρώπους απο κάθε γωνιά τουτου του πλανήτη ακριβώς την ίδια στιγμή στον ίδιο τόπο και χρόνο.Αυτο ανέκαθεν το θεωρούσα εκπληκτικό.Με το πέρασμα των χρόνων όπου τη νιότη διαδέχεται η ωριμότητα, τα ταξίδια ολοένα και αποκτούσαν για μένα τον ίδιο,αλλά κάπως παράδοξο, προορισμό...Τον ίδιο μου τον εαυτό...Κάπου εκεί βρισκόμαστε πλέον...Στα ταξίδια...Στο παρελθόν η επαφή μας ήταν ,αν όχι μόνιμη, σίγουρα συχνότατη, μιας κι η νιότη έχει το προνόμιο να ταξιδευει και με το νού, αλλά ας είναι...Τώρα αισθάνομαι δυνατός, άλλωστε πάντα έτσι ένιωθα όταν έβρισκα και ήμουν ο εαυτός μου, και τούτη τη στιγμή μπορώ και ταξιδεύω, εκεί που όλα με κάνουν να νιώθω ευτυχισμένος μιας και όλα είναι οικεία και αγαπησιάρικα...Εκεί είναι και με περιμένει ,πολλές φορές ξεχασμένος, αλλά πάντα παρών, ο πραγματικός μου εαυτός...

Το παρακάτω τραγούδι είναι απο τους Travelling Wilburys και ονομάζεται ''Not alone anymore'' ερμηνευμένο απο τον μεγάλο Roy Orbison που ήταν για μένα, από τα εφηβικά μου ακόμη χρόνια,ένας από τους πιο αγαπημένους ''συνοδοιπόρους'' στα ταξίδια τα πιο πολύτιμα, σε αυτά που σε ταξιδεύει το νού...

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Βασιλιάς

Αυτός στον οποίο ο θεός αποφάσισε να χαρίσει τη φωνή του.
Αυτός που άλλαξε την ροή της ιστορίας στη μουσική του αιώνα μας.
Αυτός απο τον οποίο ξεκίνησαν όλα...Ο Elvis...

Elvis Presley - How the web was woven