Πάντα...

Η απώλεια ενός απο τα πιο αγαπημένα πρόσωπα είναι στην αρχή σκληρή, έπειτα οδυνηρή και τελικά καταλήγει δύσκολη.Μέσα σε αυτή τη διαδικασία που ο χρόνος είναι το αφεντικό των συναισθημάτων σου, πρίν καλά καλά το καταλάβεις η ζωή που ζούσες πριν την απώλεια, είναι μια ωραία ιστορία απο το παρελθόν που σου αρέσει να την λές αλλά δυσκολέυεσαι να την θυμάσαι γιατί ήταν τόσο διαφορετική απο την δική σου, σαν να ήταν κάποιου άλλου...
Τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο αλλά εσύ είσαι ακόμα εκεί...Διαφορετικός αλλά όχι καινούριος, αλλαγμένος αλλά όχι ανανεωμένος, απλά άλλος...
Η θύμηση είναι εκεί πεισματικά παρούσα, πότε γλυκιά και πότε πικρή με ένα πελώριο γιατί...
Η παραδοχή της νομοτέλειας της φύσης μας, συγκρούεται με τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα, και αυτή η σύγκρουση γίνεται ακόμα ισχυρότερη όταν η ανάγκη της φυσικής παρουσίας γίνεται μεγαλύτερη...Στις μεγάλες χαρές ή στις μεγάλες λύπες...

Αυτό δεν είναι ένα γράμμα προς τον ουρανό, αυτό το έχω γράψει στην καρδιά μου εκατομμύρια φορές αυτά τα οχτώ χρόνια.Είναι απλά που τώρα στην δική μου χαρά θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να ήσουν κι εσύ εκεί μαζί μας.
Ελπίζω να έχεις ακόμα το χαμόγελο σου τόσο λαμπερό όσο το θυμάμαι τότε που ήμουν μικρός που όταν το αντίκριζα, με έκανε να αισθάνομαι ασφαλής και μου υπενθύμιζε ότι όλα θα πάνε καλά.
Είμαι σίγουρος ότι είσαι πολύ χαρούμενος αυτές τις μέρες κι ελπίζω να είσαι κι εσύ υπερήφανος για τον γιο σου όπως είμαι εγώ για τον πατέρα μου.
Θέλω να γράψω πολλά, αλλά τα συναισθήματα δεν μπορούν να πληκτρολογηθούν, ειδικά όταν η οθόνη αρχίζει και θαμπώνει απο τα δάκρυα.
Είσαι πάντα μαζί μου, δίπλα μου...και στις χαρές και στις λύπες...